Ο γνωστός συγγραφέας μέσα ένα ποστ, δημιουργεί μια σειρά από εικόνες για το πώς θα είναι η ζωή μετά την καραντίνα. 

Θα ξαμοληθούμε στα μπαρ και στα καφέ, ο ένας πάνω στον άλλον.
Θα καθόμαστε σε απόσταση, κοιτώντας γύρω μας ανήσυχα.

Θα έρχεται φίλος στο σπίτι, και θα τον αγκαλιάζουμε μέχρι να τρίξουν τα πλευρά του.
Θα τον υποδεχόμαστε με νευρικές χειρονομίες στον αέρα.

Θα γυρνάμε απ’ το σουπερμάρκετ και θα ξεχνάμε να πλύνουμε τα χέρια μας.
Το αντισηπτικό θα μας γίνει χούι, κι οι παλάμες μας γυαλόχαρτο.

Θα ξαπλώνουμε στις παραλίες, και θα μονολογούμε “Πέρασε κι αυτό – σαν ψέμα μου φαίνεται”.
Θα καθόμαστε κάτω απ’ την ομπρέλα και θα αναρωτιόμαστε “Κι αν αύριο σκάσει καμιά καινούρια συμφορά;”

(Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα γίνει όταν τελειώσει αυτό που ζούμε – μπορεί το ένα, μπορεί το άλλο, ή και τίποτα απ’ τα δύο, κάτι στη μέση, ασυναίσθητο. Μα έτσι κι αλλιώς, ο φόβος είναι επισκέπτης στη ζωή – κι η ανεμελιά, ο ήλιος που φωτίζει τα παράθυρά της.)».