Δεν είναι εύκολο στην εποχή της αστραπιαίας διάδοσης και της επικοινωνιακής διόγκωσης μιας βόμβας από αλληλοσυμπληρούμενες «θεωρίες», οι άμεσα εμπλεκόμενοι να δράσουν ψύχραιμα. Ομως οφείλουν να το κάνουν, ιδίως εάν αφορά μια τραγωδία που έκοψε βίαια τη ροή του χρόνου σε ένα ανυποψίαστο πριν και σε ένα ταραγμένο μετά, εάν συνδέεται με μια υπόθεση-κλειδί στην προσπάθεια της χώρας να αποσείσει τον σκοτεινό εαυτό της. Δεν το έκαναν. Πολιτικοί, μέλη επιτροπών, συντάκτες πορισμάτων απέρριψαν και στη συνέχεια υιοθέτησαν περιρρέουσες αφηγήσεις για τα Τέμπη, καθώς αυτές είχαν ήδη εδραιωθεί στην κοινή συνείδηση ως βεβαιότητες και το ρεύμα ήταν ορμητικό.

«Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι σιωπηλή», έλεγε ο Σενέκας. Η διοικητική αγκύλωση, η επαγγελματική ισχνότητα λειτουργών, η εξαρχής ανεπαρκής κυβερνητική διαχείριση του δραματικού συμβάντος, τα λάθη, δηλαδή η αδυναμία να χαραχθεί γρήγορα μια στέρεη διερευνητική πορεία, όπως και οι διαρροές, άφησαν τόπο στη φλυαρία και σε ένα εκρηκτικό κομπολόι από αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές – ανέλπιστους άσους στο τραπέζι της πολιτικής εκμετάλλευσης. Και μείναμε να κρατάμε την καυτή χάντρα της δυσδιάκριτης επιστημονικά αιτίας πρόκλησης της έκρηξης. Ο κουρνιαχτός που σήκωσαν οι πρόσφατες παλινωδίες, που ροκανίζουν περαιτέρω την αξιοπιστία ειδικών και θεσμών, ενισχύουν κι άλλο τη δημοτικότητα των άκρων, θολώνει όλη την εικόνα. Το προχείρως συναγόμενο «όλα είναι πιθανόν να ισχύουν, όπως και τα αντίθετά τους, και ο καθένας μπορεί να λέει και να εννοεί ό,τι θέλει», για μια ανοιχτή εθνική πληγή, μοιάζει με βηματισμό προς την άβυσσο.

Πώς τακτοποιείται το χάος; Με τη συνειδητοποίηση –από όλους– του ολέθριου εκτροχιασμού; Με την επίδειξη σοβαρότητας; Με τις αταλάντευτες καθαρές θέσεις; Την τήρηση βασικών αρχών; Την ηθική της ευθύνης; Πάντως, όχι με τον αέναο πόλεμο, την προσπάθεια να θριαμβεύσει ο ένας πάνω στον άλλο, τον αγώνα για τα πρωτεία, τη διαίρεση των ανθρώπων σε νικητές ή ηττημένους, που στις εθνικές κρίσεις μετατοπίζουν ασυγχώρητα το βάρος μακριά από τα ουσιώδη. Είναι στη φύση της πολιτικής να επιδιώκει τη δύναμη. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική διαμάχη, κι ας υπήρξε πολυεπίπεδη πολιτική εμπλοκή, αλλά με ένα ασύλληπτο δυστύχημα που στέρησε τη ζωή σε 57 νέους ανθρώπους. Αν χρειάζεται πυξίδα, ας είναι η συνεχής υπενθύμιση αυτού του πολλαπλώς οδυνηρού δράματος.

Τασούλα Καραϊσκάκη – kathimerini.gr