Ο Γαλλογερμανός σκηνοθέτης Ντομινίκ Μολ («Από άλλο πλανήτη») επιστρέφει με ένα ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ, το οποίο έχει και επίκαιρο χαρακτήρα. Η Κλαρά, μια νεαρή κοπέλα, δολοφονείται με φρικιαστικό τρόπο ένα βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι της.

Την υπόθεση αναλαμβάνει να εξιχνιάσει η εγκληματολογική ομάδα της Γκρενόμπλ, υπό τη διεύθυνση του νέου και φιλόδοξου επικεφαλής Γιοχάν Βιβέ, ο οποίος πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά έχοντας στο πλευρό του και έναν έμπειρο συνάδελφο. Καθώς ωστόσο οι ανακρίσεις προχωρούν και οι ύποπτοι πληθαίνουν, ο αστυνομικός φτάνει στην απελπιστική συνειδητοποίηση: σχεδόν όλοι τους θα μπορούσαν να είχαν σκοτώσει την Κλαρά. Ο Μολ χτίζει μεθοδικά ένα μάλλον τυπικό αστυνομικό θρίλερ, με όλη την κατάλληλη ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες που αυτό απαιτεί. Το ενδιαφέρον εδώ είναι η δική του (ανδρική) ματιά πάνω στο θέμα της γυναικοκτονίας. Ο Βιβέ και η ομάδα του αρχίζουν να εξερευνούν το παρελθόν της Κλαρά, ανακαλύπτοντας μια σειρά από κακοποιητικές σχέσεις. Ταυτόχρονα κι εκείνοι, ως άνδρες στην πλειονότητά τους, έχουν να αναμετρηθούν με τις δικές τους προκαταλήψεις και τα φαντάσματα προκειμένου να φτάσουν πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου.

«Τι σκέφτονται αυτοί οι άνδρες όταν διερευνούν εγκλήματα κατά γυναικών που θα μπορούσαν να είναι οι κόρες τους, οι σύντροφοί τους; Πώς βλέπουν τους υπόπτους; Και τα θύματα;»

«Πολλές ειδήσεις σχετίζονται άμεσα με περιπτώσεις βίας που διαπράττονται από άνδρες κατά των γυναικών. Είναι εντελώς τρελό όταν το σκέφτεσαι και δεν το βλέπεις ως έναν ακόμη θάνατο. Οι αστυνομικοί που πρέπει να πολεμήσουν αυτή τη βία είναι σχεδόν αποκλειστικά άνδρες. Ακόμη κι αν, με αξιέπαινο τρόπο, κάποιες ταινίες και σειρές δείχνουν γυναίκες ντετέκτιβ, στην πραγματικότητα ζούμε ακόμη σε έναν “κόσμο ανδρών”. Τι σκέφτονται αυτοί οι άνδρες όταν διερευνούν εγκλήματα κατά γυναικών που θα μπορούσαν να είναι οι κόρες τους, οι σύντροφοί τους, οι φίλες τους, οι αδελφές τους; Πώς βλέπουν τους υπόπτους; Και τα θύματα;» παρατηρεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Κατά τα λοιπά, η ταινία του διαθέτει ρυθμό και καλές ερμηνείες, παρόλο που η πλοκή δεν κορυφώνεται ποτέ στην πραγματικότητα με τον τρόπο που γίνεται στα περισσότερα φιλμ του είδους. Άλλωστε, παρά τις ομοιότητες, εδώ δεν έχουμε ένα ευρωπαϊκό «Zodiac», αλλά μια ταινία βασισμένη στον άτυπο διαχωρισμό ανδρών – γυναικών και στις σύγχρονες διαστάσεις που αυτός παίρνει με αφορμή ένα τραγικό περιστατικό βίας. Ο τρόπος που αυτό καθρεφτίζεται στους υπόλοιπους χαρακτήρες και τελικά τους σημαδεύει είναι και το μεγαλύτερο ατού της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Zodiac»: Η μεγάλη ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ

Αιμίλιος Χαρμπής-kathimerini.gr