Το τρίτο μυθιστόρημα της Αμερικανίδας συγγραφέως είναι ένα ταξίδι στον σύγχρονο κόσμο της απώλειας, της μοναξιάς. Παράλληλα, κι ένας ύμνος στην ομορφιά και τη φιλία.

PULITZER 2014
Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν που του ρημάζει τη ζωή.

Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα, που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και στην παρανομία…

Η Καρδερίνα είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα ― μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτοεπινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου.

«Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κερδίζει ή ποιος χάνει, αλλά θέλεις μόνο να ρουφήξεις την εκστατική, φευγαλέα στιγμή.

Όταν κοίταζα τον πίνακα, ένιωθα τα πάντα να συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό σημείο: στη μία, τρεμουλιαστή, ηλιόβλητη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα.

Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι ― να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, για να προσγειωθεί αναγκαστικά στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».

Αυτό που θέλει να πει και διεκδικεί η Ταρτ είναι ότι ακόμα και στο πιο σκληρό αφήγημα που καταγράφει τις τραγικές στιγμές που βιώνει ένας άνθρωπος του σήμερα –ένα ανέστιο ορφανό χωρίς έρμα και χωρίς πατρίδα, ριγμένο χωρίς στεγανά στην αγριότητα της σύγχρονης μεγαλούπολης– θα βρει κανείς τη δική του διέξοδο προς την αιωνιότητα και την ομορφιά.