«Τι να σου κάνουν πέντε, δεκαπέντε μέρες διακοπές; Ο άνθρωπος χρειάζεται τουλάχιστον ένα μήνα ξεκούραση για να γεμίσει τις μπαταρίες του», έλεγε, πριν από χρόνια στην παρέα ο Νίκος. Ήταν μια δροσερή καλοκαιρινή νύχτα στην Αθήνα – οι ζέστες δεν είχαν «σφίξει» ακόμη και όλοι μιλούσαμε για τα σχέδια των επικείμενων διακοπών μας. Οι περισσότεροι θα απουσιάζαμε για λίγες ημέρες από το κλεινόν άστυ αλλά η παρατήρηση του Νίκου μας είχε «αναγκάσει» να δούμε νωρίτερα την επιστροφή μας.

Χρόνια αργότερα, δουλεύοντας αδιάκοπα ακόμη και μέχρι το βράδυ βγάζοντας διπλό μεροκάματο, όταν οι αυξανόμενες υποχρεώσεις και οι μεγάλες προσδοκίες μετέτρεπαν τις διακοπές μου σε Βατερλό, όταν εργαζόμουν ακόμη και στην παραλία διότι το αφεντικό το απαιτούσε ευγενικά, όταν είδα πως η κλεψύδρα του προσωπικού μου χρόνου αλλά και χώρου είχε αδειάσει, αποφάσισα να βάλω φραγή. Τα άφησα όλα να κυλούν χωρίς εμένα, κατανόησα πως η Γη γυρίζει και χωρίς εμένα.

Στην ουσία αποφάσισα να κάνω διακοπές παρατείνοντας προκλητικά για ορισμένους την «επιστροφή» μου. Τι κέρδισα από όλα αυτά; Χρόνο, γαλήνη, κουράγιο, αυτά στα οποία μάλλον, αναφερόταν ο φίλος μου ο Νίκος εκείνη τη βραδιά. Πάνω από όλα όμως κέρδισα τον εαυτό μου…

Καλώς βρεθήκαμε – livethere.gr