Του Γιάννη Πανούση-capital.gr

Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει
Κάθε μέρα με κρεμάνε από τη μία κρεμάστρα
σ’ άλλη κρεμάστρα σα ρούχο δανεικό
Και κάθε μέρα με παζαρεύουν με διαφορετικό πελάτη
Μα πότε επιτέλους θα κρεμιέμαι κι εγώ σα ρούχο κανονικό;

Αλέξανδρος Αραμπατζής, Ποιήματα (γενικώς)

Αν στην Ελλάδα κάποιος χώρος πρέπει ν’ αναζητεί συνεχώς συναινέσεις αυτός είναι ο χώρος της Παιδείας. Κι όμως ακόμα κι εκεί άλλοτε κινούμαστε με την όπισθεν κι άλλοτε βάζουμε “νεκρά” περιμένοντας ένα θαύμα.

– Από το Μηδέν στο Τίποτα κι αντίστροφα

– Από την ανάγνωση στη μη-γνώση κι από τη διάγνωση της παπαγαλίας/αλαλίας στην απόγνωση της αδυναμίας άρθρωσης λόγου

– Από τη φοβία της κατήχησης στην ιδεολογία της επιβολής της ισοπέδωσης

– Από τη μη-αξιολόγηση του εαυτού μας, ως κατακτημένο δικαίωμα (sic], στη γενικευμένη αρνητική αξιολόγηση όλων των άλλων (ιδίως των εχόντων διαφορετική άποψη από εμάς)

– Από το μοντέλο της Παραπαιδείας των κλισέ απαντήσεων στο μοντέλο της Παιδείας (;) της λογιστικής  των βάσεων

– Από την πρότυπη σκέψη και την πειραματική λειτουργία στο “κανονικό” (;) σχολείο των αβαθμολόγητων χασμουρητών

– Από τους αριθμούς των εισακτέων στους αλγόριθμους των αποτυχόντων

– Από την πανεπιστημοποίηση της Τεχνικής εκπαίδευσης στην τεχνικοποίηση των Πανεπιστημίων

– Από τον πανεπιστημιακό χάρτη χωροταξίας κι ανάπτυξης στην ακαδημαϊκή Χάρτα δικαιωμάτων και  μη-υποχρεώσεων

– Από το ιδεολόγημα των ελίτ στη δοξολόγηση των παρασιτ

– Από το άσυλο ιδεών στην ασυλία εγκληματοειδών

– Από την καλλιέργεια της δημοκρατικής συνείδησης στην ανοχή του συμψηφισμού των παρ-ανομιών

– Από την ισότητα προς τα πάνω στην εξίσωση προς τα κάτω

– Από την Παιδεία ως υπόσχεση καλύτερου μέλλοντος στην εκπαίδευση ως σχέση πελατειακού παρόντος

– Από τις μεταρρυθμίσεις βάθους Παιδείας στις αλλαγές ισορροπιών ψηφοφορίας στις εκλογές οργάνων

– Από την κουλτούρα  άμιλλας στη σχολική τάξη στην (α) ταξική σύγκρουση αρίστων και μη

– Από τη χαρά της μάθησης στην προβολή, ως προτύπου, των αγραμμάτων

– Από τις αλήθειες των επιστημόνων καθηγητών στις αναλήθειες των επαγγελματιών πολιτικών

– Από τον αναθεωρητισμό της Ιστορίας στην προπαγάνδα των ιστορικών

– Από τη βράβευση των ικανών στην επιβράβευση των αδιάφορων

Αυτά κι άλλα πολλά ταλανίζουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα (και όχι μόνον). Όσο για την Ελληνική Παιδεία, καλύτερα –για να μην μελαγχολήσουμε- ν’ αφήσουμε το ζήτημα  στους ιστορικούς του μέλλοντος…

ΥΓ. Προς αφελείς ή “παμπόνηρους” πολιτευτάδες:

Η κλήρωση δεν μπορεί να ευνοήσει και παιδιά ευκατάστατων οικογενειών; μόνο λαϊκά παιδιά φοιτούν στα σχολεία; Και ποιά είναι ακριβώς η έννοια των ελίτ στην Ελλάδα; Τα τέκνα πλούσιων μεγαλοεργολάβων ή μεγαλογιατρών αποτελούν την ελίτ; Κι από την άλλη: τί είδους δικαιοσύνη και ισότητα είναι αυτή όπου ενδεχομένως η κλήρωση  μπορεί να “δικαιώσει” κάποιον που δεν ενδιαφέρεται για τα γράμματα;
Ο λαϊκισμός των “ανώνυμων μικρών ηρώων” μάλλον γελοιοποιεί παρά ευνοεί τους αδύναμους

ΥΓ2. “Όταν αποφάσιζα την περιήγηση του τίποτα
Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θ”ανακάλυπτα ότι
Όλη η πορεία και οι σταθμοί της διαδρομής
Ξεκινούσαν από μένα και κατέληγαν σ’ εμένα…” (Α. Αραμπατζής)

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη