Μπορεί ο Ούλριχ Φίστερερ (Ulrich Pfisterer) να ήταν αυτός που έβαλε τις βάσεις στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Τυφλών της Γερμανίας, ωστόσο ένας Έλληνας -και μάλιστα Θεσσαλονικιός, είναι αυτός που «έσπειρε» την ιδέα που οδήγησε στη γέννησή της.

Όλα ξεκίνησαν το 2006, όταν σε ένα διεθνές σεμινάριο στο Βερολίνο, ο Ηλίας Μάστορας, νυν πρόεδρος του Τμήματος Ποδοσφαίρου Τυφλών της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αθλημάτων Τυφλών και πρόεδρος της ΜΚΟ Youthorama, μιλούσε στο γερμανικό κοινό για το ποδόσφαιρο τυφλών, καλώντας τους, αφού δημιουργήσουν τη δική τους εθνική ομάδα, να συμμετάσχουν σε ένα τουρνουά που διεξαγόταν τότε στη Θεσσαλονίκη. Ο «σπόρος» που έριξε ο Ηλίας Μάστορας φύτρωσε και το 2007 …εγένετο η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Τυφλών της Γερμανίας, με τον Φίστερερ -ο οποίος είχε διδάξει επί σειρά ετών σε σχολείο για παιδιά με προβλήματα όρασης στην Αυστραλία- ν’ αναλαμβάνει χρέη προπονητή (σ.σ. παρέμεινε ώς το 2017) και να ιδρύει παράλληλα την ομάδα τυφλών MTV Στουτγάρδης.

Η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Τυφλών της Γερμανίας βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από πρόσκληση του Γενικού Προξενείου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για δυο ματς (21 και 22/4) με το αντίστοιχο εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας, σε ένα ταξίδι που ουσιαστικά σηματοδοτεί την έναρξη της παρουσίας της στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μπέρμιγχαμ της Μεγάλης Βρετανίας, τον ερχόμενο Αύγουστο.

«Η ομάδα άρχισε να συμμετέχει από το 2007 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, καταλαμβάνοντας θέσεις που κυμαίνονταν από την 5η ώς την 7η (σ.σ. ήταν 7η στο Ευρωπαϊκό της Αθήνας, το 2007 και 5η στη Ναντ της Γαλλίας, το 2009)», εξηγούσε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στη διάρκεια της χθεσινής προπόνησης της γερμανικής ομάδας στο Αθλητικό Κέντρο της Μίκρας ο μάνατζέρ της Δρ. Ρονλτ Χούσμαν (Dr Rold Husmann), ο οποίος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον αναπληρωτή γενικό πρόξενο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη Carsten Müller αλλά και την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες (ΕΑΟΜ-AμεΑ) της Ελλάδας για την άψογη φιλοξενία και διοργάνωση.

Ο Δρ. Χούσμαν έχει τη δική του «θητεία» στα ποδοσφαιρικά γήπεδα ως παίκτης και προπονητής, ενώ επί μια 15ετία δίδασκε στο πανεπιστήμιο την κοινωνική ιστορία του ποδοσφαίρου, με την ιδιότητα του ανθρωπολόγου. Ωστόσο, ήταν μόλις το 2011, όταν άκουσε για πρώτη φορά για το ποδόσφαιρο τυφλών. «Εξεπλάγην, όταν έμαθα τυχαία για το ποδόσφαιρο τυφλών. Είπα μέσα μου: διδάσκω τόσα χρόνια την κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου και δεν το ήξερα αυτό! Έκανα, λοιπόν, κάποια τηλεφωνήματα κι ύστερα από δύο εβδομάδες άρχισα να παρακολουθώ αγώνες και ν’ ασχολούμαι ολοένα και περισσότερο μ’ αυτό. Τότε ο Φίστερερ μού πρότεινε να συμμετάσχω κι εγώ στην ομάδα. Έτσι, λοιπόν, από το 2014 κατέχω τη θέση του μάνατζερ», επισήμανε.

Σήμερα, η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Τυφλών της Γερμανίας έχει φτάσει σ’ ένα επαγγελματικό επίπεδο που δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει ποτέ πριν, σύμφωνα με τον μάνατζέρ της. «Έχουμε πλέον συνεργασία με τη Γερμανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, γεγονός που μας έχει βοηθήσει ώστε να κάνουμε περισσότερα πράγματα καθώς το πρωτογενές μπάτζετ μας είναι περιορισμένο. Ελπίζουμε, μάλιστα, ότι θα μπορέσουμε ν’ ανέλθουμε στην παγκόσμια κατάταξη και να πάνε ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Ήδη, από πέρυσι καταφέραμε να σκαρφαλώσουμε στην 17η θέση (από την 30η), καταλάβαμε την 4η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και πήραμε και το “ εισιτήριο” για το Παγκόσμιο Κύπελλο», ανέφερε ο Δρ. Χούσμαν, εξηγώντας πως εκτός των αγώνων στη Θεσσαλονίκη, η ομάδα θα δώσει φιλικά με την Τουρκία, την κάτοχο του ευρωπαϊκού τίτλου, και θα συμμετάσχει σε ακόμα δύο τουρνουά, ένα στη Γερμανία κι ένα στη Γαλλία, στον δρόμο προς το Μπέρμιγχαμ.

Παίκτες από 15 έως 45 ετών, πρότυπα ζωής

Στη Γερμανία υπάρχουν 9 ομάδες τυφλών, που παίζουν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, διεκδικώντας το γερμανικό πρωτάθλημα στην κατηγορία τους. Πέρυσι, πρωταθλήτρια αναδείχτηκε η St. Pauli, ενώ η δεύτερη καλύτερη ομάδα είναι αυτή της Στουτγάρδης. Απ’ αυτή την ομάδα προέρχεται, μάλιστα, και ο νυν αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας, στην οποία η ηλικία των παικτών κυμαίνεται από τα 15 έως και τα …45 έτη.

Στην απορία μας πώς παίζεται το ποδόσφαιρο τυφλών, ο μάνατζερ της Εθνικής Γερμανίας, απάντησε: «Οι παίκτες μπορεί να μην βλέπουν τους συμπαίκτες ή τους αντιπάλους τους αλλά ακούνε την μπάλα (σ.σ. φέρει ειδικό ηχητικό μηχανισμό ώστε να γίνεται αντιληπτή από τους παίκτες). Κάθε ομάδα αποτελείται από πέντε παίκτες εντός γηπέδου (και πέντε αναπληρωματικούς), εκ των οποίων ο τερματοφύλακας δεν έχει προβλήματα όρασης και κατά έναν τρόπο κατευθύνει τους συμπαίκτες του στο γήπεδο, χωρίς ωστόσο να μπορεί να εγκαταλείψει την περιοχή του καθώς μια τέτοια παράβαση θα σήμαινε καταλογισμό πέναλτι. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνούν οι παίκτες μέσα στο γήπεδο, γι’ αυτόν τον λόγο, λένε συνεχώς “ hier” (εδώ) ή “ ja” (ναι) ώστε να ξέρει ο συμπαίκτης τους πού περίπου βρίσκονται ώστε να πασάρει. Προκειμένου δε, να μην υπάρχουν -κατά το μέγιστο δυνατό- τραυματισμοί, στη διεκδίκηση της μπάλας, ο αντίπαλος χρησιμοποιεί την ισπανική λέξη “ voy” (πηγαίνω)». Και μπορεί να φαίνεται περίεργο σε κάποιους το γεγονός ότι οι παίκτες εντός γηπέδου -εκτός του τερματοφύλακα- φορούν ένα είδος μάσκα (ή οφθαλμεπιδέσμου), ωστόσο αυτό γίνεται για να εξασφαλίζεται η ισότητα μεταξύ των παικτών.

Όπως συμπλήρωσε ο Ηλίας Μάστορας, ο οποίος είναι και ο εμπνευστής της καμπάνιας «A Ball for All» (Μια Μπάλα για Όλους), κάθε ημίχρονο διαρκεί 15 λεπτά με χρονομέτρηση (όπως στο μπάσκετ), με τον μέσο όρο της συνολικής διάρκειας να υπολογίζεται στα 75 λεπτά.

Σύμφωνα δε, με τον Δρ. Χούσμαν, πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο τυφλών έχουν τις ρίζες τους στο βραζιλιάνικο futsal (ποδόσφαιρο σάλας).
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, για τον μάνατζερ της Εθνικής Γερμανίας είναι ότι οι παίκτες στο ποδόσφαιρο τυφλών είναι πρόσωπα που βάζουν στόχους στη ζωή και θέλουν να τους πετυχαίνουν. «Όλοι -εκτός αυτών που είναι ακόμα μαθητές- εργάζονται κι έχουν ήδη αναπτύξει την επαγγελματική τους πορεία και καριέρα. Αποτελούν πολύ καλά παραδείγματα για το πώς μπορείς να πετύχεις ακόμα κι αν αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα όπως οι ίδιοι. Η σύζυγός μου κι εγώ τους αποκαλούμαι οικογένειά μας καθώς ήδη είμαστε μαζί εδώ και δέκα χρόνια», τόνισε.

«Στο γήπεδο νιώθω ελεύθερος»

Ο 30χρονος Άλι βιοπορίζεται δουλεύοντας για την Deutsche Bank, ωστόσο το μεγάλο πάθος του είναι το ποδόσφαιρο. «Το 2012 έπαιξα το πρώτο ματς μου απέναντι στο εθνικό συγκρότημα της Τουρκίας και τον προσεχή Ιούνιο συμπληρώνω 11 χρόνια με την Εθνική Γερμανίας», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Άλι, ο οποίος είναι παίκτης της ομάδας του Μάρμπουργκ (Marburg).
«Μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μου. Με βοήθησε να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Το να παίζω είναι ό,τι καλύτερο, όπως και η δυνατότητα που μού δίνεται να εκπροσωπώ τη χώρα μου. Κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο νιώθω ενθουσιασμό, ανυπομονώ να πετύχουμε τον στόχο μας όλοι μαζί ως ομάδα. Αλλά είναι κυρίως το αίσθημα της ελευθερίας που έχω στο γήπεδο, αυτό που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον κόσμο!», υπογράμμισε.

Για να έρθει στην Ελλάδα ο Άλι χρειάστηκε να πάρει δυο μέρες κανονικής άδειας από τη δουλειά του ώστε να μπορέσει να δώσει το «παρών» στους δυο φιλικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη, αλλά, όπως είπε, δεν το μετάνιωσε ούτε λεπτό! «Είναι δύσκολο να εργάζεσαι και να παίζεις ποδόσφαιρο με υψηλές αποδόσεις και στα δύο, αλλά προσπαθώ να ανταποκρίνομαι ανάλογα και στα δύο», σημείωσε, ενώ στην ερώτηση για πόσο καιρό θα συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, η απάντησή του απολύτως σαφής: «Για όσο καιρό μού το επιτρέπει το σώμα μου!».

«Ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο τυφλών και δεν το αλλάζω με τίποτα»

Για τον επικεφαλής του προπονητικού τιμ, τον 30χρονο Μάρτιν Μάνια (Martin Mania), η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο τυφλών είναι έρωτας! Ήταν η εικόνα ενός τυφλού παίκτη που ντρίπλαρε δεξιοτεχνικά προτού κάνει το σουτ για το γκολ που τον έκανε να ερωτευτεί το συγκεκριμένο άθλημα και ν’ αποφασίσει ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό. Έκτοτε, κάθε φορά που βρίσκεται στο γήπεδο με την ομάδα του, νιώθει ευτυχισμένος.

Έχοντας παίξει ποδόσφαιρο και ο ίδιος, κατανοεί πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Με τους παίκτες του συζητούν τα πάντα. Τις καλές και τις κακές στιγμές στον αγώνα, τα προβλήματα τραυματισμών, ό,τι τους απασχολεί και τους προβληματίζει.

Όσο για τους αγωνιστικούς στόχους; «Νομίζω ότι έχουμε κάνει ήδη μια κάποια πρόοδο. Στα ημιτελικά με τη Γαλλία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί. Προηγούμασταν 2-1, η Γαλλία ισοφάρισε 30 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και το παιχνίδι κρίθηκε στα πέναλτι, όπου δεν τα καταφέραμε. Παρ’ όλα αυτά έχουμε προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι αν εκεί έχουμε μια πολύ καλή παρουσία θα μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε ένα όνειρο ζωής για όλη την ομάδα, που είναι η παρουσία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2024, στη Γαλλία», εξήγησε ο Μάρτιν, ο οποίος από Δευτέρα έως Παρασκευή ασκεί το επάγγελμα του δασκάλου, αφού αυτή είναι και η κύρια πηγή των εσόδων του. Ωστόσο, αυτό που ζει με την ομάδα του δεν το αλλάζει με τίποτα. «Θέλω να μείνω στον χώρο του ποδοσφαίρου τυφλών όσο μπορώ κι όσο το απολαμβάνω. Είναι τιμή μου να κοουτσάρω την εθνική ομάδα και δεν συγκρίνεται με τίποτα ν’ ακούς τον εθνικό ύμνο της χώρας σου σε μια παγκοσμίου επιπέδου διοργάνωση», σημείωσε.

Μοναδικό για τον ίδιο, όπως μας είπε λίγο προτού μας αποχαιρετήσει για να συναντήσει τους παίκτες του στα αποδυτήρια, είναι το αίσθημα ελευθερίας που βλέπει στο πρόσωπο των παικτών του, όταν μπαίνουν στο γήπεδο: «Οι παίκτες αισθάνονται τελείως απελευθερωμένοι μόλις πατούν στο γήπεδο. Όταν περπατούν στον δρόμο χρειάζονται τις διαβάσεις τυφλών ή κάποιον να τους βοηθήσει να περάσουν τον δρόμο. Στο γήπεδο τρέχουν ελεύθερα, μερικές φορές μπορεί να πέσουν αλλά ξανασηκώνονται και προχωρούν». Αυτό το συναίσθημα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο τυφλών είναι ένα εξόχως συμπεριληπτικό άθλημα, αφού τυφλοί και βλέποντες (τερματοφύλακες) συνυπάρχουν στο γήπεδο, είναι που το κάνει και τόσο μοναδικό.