Έφτιαχνε κόσμους η Ιουλία Σταυρίδου. Με φροντίδα, έγνοια και γνώση, έμπνευση και ασκημένη ευαισθησία.

«Αυτό που με συγκινούσε πάρα πολύ στη σκηνογραφία, ήταν ένας κόσμος που δημιουργείται από το τίποτα, με πάρα πολλή δουλειά, ένα σύμπαν ολόκληρο, που κρατάει για λίγο, και μετά εξαφανίζεται. Και στο θέατρο, και στον κινηματογράφο, συμβαίνει το ίδιο», είχε πει σε συνέντευξή της.

Η πολυβραβευμένη σκηνογράφος και ενδυματολόγος –πρέπει να κοπιάσει κανείς για να βρει δουλειά της που να μην έχει αποσπάσει διάκριση– πέθανε σε ηλικία 69 ετών από επιπλοκές του κορωνοϊού. Η στενή φίλη και συνεργάτις της, σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάκου, δεν μπόρεσε να την αποχαιρετήσει καθώς η συνθήκη της νοσηλείας της επέβαλε απομόνωση. Είναι αυτός ο απόλυτα μοναχικός θάνατος του κορωνοϊού, που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια.

«Ηταν ένας άνθρωπος τόσο γενναιόδωρος και ανοιχτός», είναι το πρώτο που λέει με συγκίνηση. «Δούλευε με τους μικρομηκάδες. Ολοι μεγαλώνουμε, περνάνε οι γενιές, έρχονται οι επόμενες… Η Ιουλία ανανέωνε διαρκώς την ατζέντα της, συνομιλούσε με τους νέους, τους στήριζε. Κάπως έτσι δεν ανανεώνεται όμως το σινεμά; Οταν συνδέονται οι εποχές και οι γενιές των κινηματογραφιστών;».

Η γεννημένη στις Σέρρες Ιουλία Σταυρίδου, κόρη τυπογράφου και δασκάλας, αδελφή της ζωγράφου Ολγας Σταυρίδου, πλαισιώθηκε από νωρίς στη ζωή της, και στη διάρκεια των μακρόχρονων σπουδών της στο Παρίσι, με πολλούς και καλούς φίλους. Ανάμεσά τους και ο, Σερραίος επίσης, σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, η νεότερης γενιάς θεατρική σκηνοθέτης Ασπα Κυρίμη. «Ολοι, μα όλοι, οι στενοί της φίλοι έχουν μικρά σπίτια και μεγάλες βιβλιοθήκες. Τυχαίο;» σχολιάζει η Κ. Ευαγγελάκου. «Ο θησαυρός πρέπει να είναι κρυμμένος στο συρτάρι», επισημαίνει. «Η ταινία που τη χαρακτήριζε ως επαγγελματία ήταν ο “Γατόπαρδος” του Βισκόντι. Την αγαπούσε πολύ. Μου έλεγε ότι ο Βισκόντι επέμενε πως ακόμη και τα λινά και οι δαντέλες που έμπαιναν στα συρτάρια έπρεπε να είναι αυθεντικά και ας μην τα έβλεπε ο θεατής… Αυτή ακριβώς η ποιότητα που πρέπει να κρύβεται και να μη “φωνάζει” ήταν το όπλο της Ιουλίας. Τη συλλέγεις με κόπο και δουλειά, αυστηρό επαγγελματισμό, αλλά υπάρχει από πίσω, δεν επιδεικνύεται».

Προσθέτει κι άλλα, για τη συνεργασία της με τον Παπαστάθη, τον Αγγελόπουλο, τον Βούλγαρη, τον Γαβρά, τον Οικονομίδη, έως πρόσφατα τον Αγγελο Φραντζή και την «Ευτυχία», για τη δική τους συμπόρευση σε όλες τις ταινίες της, για το πόσο τυπική ήταν στους χρόνους της, και συνεπής, για το πώς θα μαζεύονται οι φίλοι της, λίγοι λίγοι, με προσοχή, για να την αποχαιρετίσουν, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη (ήταν ομότιμη καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ), στις Σέρρες… «Κι εδώ σταματώ. Οτιδήποτε άλλο θα είναι αγιογραφικό», λέει, αλλά παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει…

Μαρία Κατσουνάκη – kathimerini.gr