Η ζωή της Δήμητρας Βουλγαρίδη άλλαξε δραματικά, μέσα σε μία ημέρα, τότε, στις αρχές Μαρτίου, όταν επιστρέφοντας από μια έκθεση μόδας στο Μιλάνο, ανέβασε λίγο πυρετό και ο έλεγχος έδειξε ότι είχε μολυνθεί από τον κορωνοϊό.

Η είδηση ότι μια Θεσσαλονικιά έφερε την εν πολλοίς άγνωστη ακόμα COVID-19 στην Ελλάδα έσκασε σαν βόμβα. Ο «σταυρός» που έπρεπε να σηκώσει ήταν τεράστιος και τον έκανε βαρύτερο το γεγονός ότι είχε μολύνει και τον εννιάχρονο γιο της. Επτά μήνες μετά, υγιέστατη –όπως και ο γιος της– η Δήμητρα Βουλγαρίδη, που θα μείνει στην ιστορία της κορωνο-πανδημίας ως η «ασθενής μηδέν» στην Ελλάδα, μιλάει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για τη διαχείριση της περιπέτειάς της και απευθύνει έκκληση σε όλους (μας) να ακολουθούμε «με θρησκευτική ευλάβεια» τις υποδείξεις των επιστημόνων.

«Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο για μένα», λέει. Στην καθημερινότητά της έχει να αντιπαλέψει πλέον τον «ιό του στιγματισμού». Και ίσως αυτό να είναι πιο σκληρό. Πολλοί άνθρωποι που την αναγνωρίζουν την αποφεύγουν, παρότι είναι πιο υγιής από εκείνους. «Περιμένουν να απομακρυνθώ από το ράφι του σούπερ μάρκετ για να πλησιάσουν…», αναφέρει, προσθέτοντας ότι έλαβε ψυχολογική βοήθεια για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.

– Σας άφησε προβλήματα υγείας ο ιός;
– Οχι, ήμουν τυχερή γιατί πέρασα τον ιό σε πολύ ήπια μορφή. Είχα για δύο μέρες δέκατα και τίποτα άλλο. Το ίδιο και το παιδί μου, που ήταν ασυμπτωματικό. Δόξα τω Θεώ δεν μου άφησε κάτι, είμαι πολύ καλά. Αυτό όμως που είχα για αρκετό διάστημα ήταν έλλειψη όσφρησης και γεύσης. Ακόμα δεν έχει επανέλθει στο 100%.

– Εξακολουθεί να σας ταλαιπωρεί αυτή η περιπέτεια; Πώς σας αντιμετωπίζουν οι γύρω σας, αισθάνεστε να σας φοβούνται;
– Το πρώτο διάστημα ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Ασχημο φυσικά. Δεν κρατήθηκε κανένα ιατρικό απόρρητο και το χειρότερο ήταν όσον αφορά τον μικρό και το σχολείο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μου είπαν ότι νόσησε και ο μικρός και θα νοσηλευόταν μαζί μου στο ΑΧΕΠΑ, με την έκταση που είχε πάρει με εμένα το θέμα, ήταν ότι έπρεπε να αλλάξουμε σχολείο. Διάβαζα διάφορα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα και από γονείς παιδιών στην τάξη του παιδιού μου, που με στενοχώρησαν πάρα πολύ. Ετσι είναι δυστυχώς ο κόσμος. Για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα. Πήρα πράγματα αλλά πικράθηκα κιόλας.

– Πώς αντιμετώπισαν το παιδί όταν πήγε στο σχολείο;
– Ευτυχώς για εμάς ήρθε η καραντίνα. Βγήκαμε, και λίγες μέρες μετά έκλεισαν τα πάντα, το σχολείο είχε ήδη κλείσει με απόφαση του ΕΟΔΥ. Αυτό ήταν καλό για εμάς. Με το άνοιγμα τώρα των σχολείων και ενώ πέρασε πολύς καιρός, θα περίμενε κάνεις να έχει ξεχαστεί η δική μας ιστορία, καθώς τα κρούσματα πλέον αυξάνονται καθημερινά. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν σχόλια από συμμαθητές του. Εχει στιγματιστεί ο γιος μου, είναι ο «κορωνοϊός της τάξης».

– Εσείς αισθάνεστε στιγματισμένη;
– Ναι, φυσικά. Είμαι πολύ τυχερή γιατί είχα στήριξη από ανθρώπους και της οικογένειάς μου και του στενού μου κύκλου και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που δεν μου μιλάνε, με αποφεύγουν.

– Τι νομίζετε ότι μπορεί να φοβούνται, ότι κουβαλάτε ακόμα τον «διάβολο» μέσα σας;
– (γελάει) Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Στην αρχή σίγουρα φοβούνταν ότι θα τους κολλήσω. Ετυχε περιστατικό, με δικό μου άνθρωπο, που ενώ είχε τελειώσει όλο αυτό, δεν με πλησίαζε, κρατούσε δύο-τρία μέτρα απόσταση. Εγώ δεν είχα βγει από το σπίτι, είχα κάνει όλα τα τεστ που είχαν βγει αρνητικά. Ημουν ίσως η πιο ασφαλής απ’ όλους. Εξεταζόμουν κάθε μέρα, ήδη είχα κάνει ενώ βρισκόμουν στο σπίτι άλλα τρία τεστ, αρνητικά και αυτά. Παρ’ όλα αυτά με φοβούνταν…

– Πώς είναι να σε αντιμετωπίζει η κοινωνία ως στιγματισμένο από τον κορωνοϊό;
– Εχω πάρει πολλή αγάπη από ανθρώπους που δεν γνωρίζω καθόλου. Ακόμα και όταν ήμασταν στο νοσοκομείο μου έστελναν γράμματα, βιβλία δώρα, και δεν τους ξέρω, ούτε πρόκειται να τους συναντήσω ποτέ. Με ένα απλό όνομα από κάτω και τίποτα άλλο. Από την άλλη, υπάρχει κόσμος που με αποφεύγει ακόμα και τώρα. Περπατάω στη γειτονιά μου ή το πρώτο διάστημα που πήγαινα στο σούπερ μάρκετ –αυτό συμβαίνει και τώρα– και αποφεύγουν να ανέβουν μαζί μου τις σκάλες. Περιμένουν να απομακρυνθώ πρώτα και να ακολουθήσουν. Περιμένουν να φύγω από το ράφι στο σούπερ μάρκετ για να πλησιάσουν.

– Αν βρεθείτε σε μια παρέα που δεν σας ξέρουν, λέτε ότι περάσατε κορωνοϊό ή το αποφεύγετε;
– Πλέον το λέω. Στην αρχή αισθανόμουν λίγο περίεργα, δεν είχα προσαρμοστεί σε όλο αυτό. Δεν το κρατάω κρυφό. Αν τύχει πάνω σε  κουβέντα το λέω.

– Και τι εισπράττετε συνήθως; Ετυχε να σας πουν κάτι;
– Ναι, και πρόσφατα κιόλας είχαμε μια κουβέντα για τον ιό σε μια παρέα οπότε πήρα και εγώ τον λόγο και προσπάθησα να πω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Τότε, ένα άτομο που δεν το γνώριζα προσπάθησε να μου επιρρίψει και ευθύνες για την έλευση του ιού στην Ελλάδα. Εντάξει, στενοχωρήθηκα. Μερικοί κρίνουν με μεγάλη ευκολία.

– Τι σκέφτεστε παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο θέμα της επιδημίας;
– Το πόσο τυχερή ήμουν και εγώ και ο γιος μου που το περάσαμε τόσο ήπια, γιατί γνωρίζω κοντινούς ανθρώπους που το πέρασαν πολύ δύσκολα. Λέω, πω, πω, ευτυχώς που το περάσαμε έτσι και ας ήμασταν οι πρώτοι.

– Και τι θα συνιστούσατε σε όλους εμάς;
– Πρέπει να κάνουμε ό,τι μας λένε οι ειδικοί. Εχουμε πάρα πολύ καλούς επιστήμονες στη χώρα μας. Εμένα, παρότι το πέρασα πολύ ήπια με βοήθησαν πολύ οι επιστήμονες και μέσα στο νοσοκομείο και μετά. Ο,τι απορία είχα απευθυνόμουν σε αυτούς και μου την έλυναν. Να ακολουθούμε, λοιπόν, με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες τους.

– Ακούτε βεβαίως να λένε ότι ο ιός δεν υπάρχει και να μη φοράμε μάσκες. Τι θα λέγατε σε αυτούς;
– Φυσικά και ο ιός υπάρχει. Ισως δεν τους έχει τύχει κάτι για να βιώσουν και να το πιστέψουν. Το ανθρώπινο μυαλό όταν δεν μπορεί να συλλάβει κάτι προσπαθεί να δημιουργήσει στη φαντασία του ιστορίες περί συνωμοσίας, και άλλα τέτοια. Αδυνατεί να κατανοήσει τι είναι αυτός ο ιός που έχει κάνει στα πάντα στη ζωή μας τόση ζημιά. Πρέπει όλοι μας να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, ακόμα και αυτοί που το έχουμε περάσει. Μπορεί να το ξανακολλήσουμε.

– Τι συμπέρασμα βγάζετε;
– Είναι πολλοί που φοβούνται ακόμα και δεν βγαίνουν από το σπίτι. Κυρίως φοβούνται την κριτική της γειτονιάς τους.

– Εσάς δεν σας κατέβαλε ο φόβος της απομόνωσης, το να σας βλέπουν σαν «μαύρο πρόβατο;» Πώς το διαχειριστήκατε;
– Το προσπάθησα αρκετά. Και με ειδικούς, ψυχολόγους, ζήτησα βοήθεια και για μένα και για το παιδί.
 
– Πώς σας συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι στη γειτονιά σας;
– Μένω σε πολυκατοικία και επειδή τυχαίνει να έχουμε και σκύλο που πρέπει να βγαίνει βόλτα, αναγκάστηκα να τον δώσω στην κουμπάρα μου για ένα διάστημα γιατί δεν γινόταν να ανεβοκατεβαίνω στις σκάλες για να τον βγάλω έξω. Δεν μου το είπαν ανοιχτά, αλλά το αισθανόμουν.

– Πόσο καιρό μείνατε στο σπίτι;
– Εγώ επειδή ήμουν από τους πρώτους ακολούθησα ένα πολύ αυστηρό πρωτόκολλο. Εμεινα 15 μέρες στο ΑΧΕΠΑ και άλλες δέκα μέρες στο σπίτι. Μετά ήρθε η καραντίνα.

– Αισθάνεστε στιγματισμένη κ. Βουλγαρίδη;
– Είναι φορές που νιώθω ότι δεν μου συνέβη ποτέ και η ζωή συνεχίζεται, είναι όμως και φορές που μου έρχονται αναμνήσεις κακές. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να κάνουμε ό,τι μας λένε οι επιστήμονες. Ο ιός υπάρχει αποδεδειγμένα, δεν μπορεί να έχουμε φαντασιώσεις, και θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να βρεθεί το φάρμακο. Μέχρι τότε ας φροντίσουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και αν το κάνουμε αυτό, προστατεύουμε και τους άλλους.

– Εχει αλλάξει, λοιπόν, η ζωή σας;
– Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Αλλαξα πολύ από εκείνη την περιπέτεια. Νόμιζα μέχρι τότε ότι ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο. Αλλαξε η αντίληψή μου για τη ζωή, για τους ανθρώπους. Είχα μια πιο ρομαντική θεώρηση των πραγμάτων. Πικράθηκα από κάποιους ανθρώπους.

– Αισθανθήκατε κάποια στιγμή αδιέξοδο;
– Εκλαιγα τις πρώτες μέρες συνεχώς, δεν ήξερα τι γίνεται και τι θα μου ξημερώσει. Κλαίω και τώρα καμιά φορά. Η ζωή μου πλέον χωρίζεται σε προ και μετά κορωνοϊό εποχή.

Η μάσκα

– Μάσκα φοράτε;
– Ναι, ναι, φυσικά. Και ο γιος µου φοράει στο σχολείο όπως και όλα τα άλλα παιδιά.

– Κάποιοι γονείς, ωστόσο, το αµφισβητούν. Τι θα τους λέγατε;
– Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και µεγάλος. Ακόµη και αν δεν τους ενδιαφέρει η υγεία τους και των παιδιών τους, πρέπει να τους ενδιαφέρει η υγεία των άλλων και των παιδιών τους. Και ήπια να το περάσεις, σου αφήνει ένα ψυχολογικό στίγµα. Οπότε πρέπει να αυτοπροστατευόµαστε. ∆εν αξίζει να µπούµε σε µια τέτοια περιπέτεια. Ακόµη και αυτή η αποµόνωση σε ένα σπίτι κάτι θα σου αφήσει.

Σταύρος Τζίμας – kathimerini.gr