Τον κύριο Άρη Σερβετάλη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ούτε γνώριζα το όνομά του. Μετά το θόρυβο που ξέσπασε τον αναζήτησα στο google και κατάλαβα ότι ήταν αυτός ο πολύ ταλαντούχος ηθοποιός που έπαιζε τον εκκεντρικό νέο ο οποίος είχε για κατοικίδιο ένα ιγκουάνα στη πολύ πετυχημένη σειρά του παλιού Mega “Είσαι το ταίρι μου”.

Το ότι είναι ταλαντούχος ηθοποιός είναι, πιστεύω, αδιαμφισβήτητο. Και είναι έτσι διότι με έπεισε, μέσα από τον ρόλο του, ότι πρόκειται για έναν νέο αντισυμβατικό άνθρωπο, γεμάτο ζωντάνια και εναλλακτικότητα. Έπαιξε τόσο καλά εκείνον τον ρόλο που με έπεισε, αφελώς, ότι πρόκειται ουσιαστικά και για τον ίδιο το χαρακτήρα του. Κάτι σαν το Αρτέμη Μάτσα που έπαιζε τον ρόλο του καταδότη, συνεργαζόμενου με τους Γερμανούς που προδίδει τους συμπατριώτες του. Έπαιζε το ρόλο του τόσο πειστικά ο συγχωρεμένος ο Μάτσας που είχε δεχτεί επιθέσεις στο δρόμο από πολίτες που τον ταύτιζαν με τον κινηματογραφικό χαρακτήρα του. Δεν τολμούσε, είχε πει, να περπατήσει στη Φωκίωνος Νέγρη διότι τον φώναζαν “προδότη” και τον προπηλάκιζαν. Ο ίδιος, όμως, όπως έχουν ομολογήσει συνάδελφοί του ήταν “χρυσή καρδιά”, “ένας πραγματικά καλός, ένας σπάνιος άνθρωπος”.

Δεν έχω καμία αμφιβολία, λοιπόν, ότι ο κ. Σερβετάλης είναι ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός. Εξαιρετική, μου είπαν, και η ερμηνεία του στον “Άνθρωπο του Θεού”. Έχω, ωστόσο, πολλές αμφιβολίες για την κρίση του αναφορικά με πολύ σημαντικά ζητήματα όπως είναι η επαναστατικότητα, η διαφορετικότητα, η δημοκρατία, ο σεβασμός των μειονοτήτων, τα κοινωνικά πρότυπα, η κοινωνική υπευθυνότητα και γενικά η στάση ζωής απέναντι σε αυτό που λέγεται κοινωνία και κοινωνικός περίγυρος.

Ο κ. Σερβετάλης επέλεξε να τερματίσει μια καλλιτεχνική και επιχειρηματική δραστηριότητα, αυτήν μιας θεατρικής παράστασης. Γιατί; Διότι, λέει, δεν θέλει να παίζει μόνο για εμβολιασμένους θεατές αλλά για όλους. Εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Προφανώς ο ίδιος ανήκει στους δεύτερους. Από την ιντερνετική αναζήτηση προκύπτει ότι είναι ένας άνθρωπος της χριστιανικής πίστης. Το ότι ανώτεροι ιεράρχες έχουν αρχίσει πλέον να ζητούν επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού προφανώς δεν του λέει κάτι. Το ότι τα τελευταία μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση για παρουσία σε κλειστούς δημόσιους χώρους μόνο εμβολιασμένων στοχεύουν στην προστασία της δημόσιας υγείας και, κατ΄εξοχήν, αυτών που είναι ανεμβολίαστοι και δεν έχουν ανοσία, επίσης, δεν του λέει κάτι. Προφανώς δεν αναγνωρίζει ότι σε μια συγκέντρωση σε κλειστό χώρο, όπως είναι μια θεατρική αίθουσα, μεταδίδεται ευκολότερα ο φονικός ιός. Το ότι το 85% των νοσηλευόμενων στις ΜΕΘ είναι ανεμβολίαστοι, επίσης, δεν του λέει κάτι. Προφανώς, επίσης, προχωρά σε μια ιδιότυπη ιδεολογικοποίηση των περιοριστικών μέτρων για τους ανεμβολίαστους. Τους αντιμετωπίζει κάπως σαν σύγχρονους επαναστάτες που έχουν κάθε δικαίωμα να μην εμβολιαστούν ακόμη και αν αυτό αποβεί τελικά μοιραίο για τη ζωή τους. Να πουν το νέο μεγάλο “ΟΧΙ”. Όχι στις ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα, όχι στα κινητά τηλέφωνα, όχι στο wifi, όχι στην απογραφή πληθυσμού, όχι στο 5G, όχι στις ανεμογεννήτριες, όχι στο πλαστικό χρήμα, όχι, όχι, όχι. Αρκεί να κάνουμε “επανάσταση” στην εξουσία και στην επιστήμη που μας λέει τι είναι καλύτερο για εμάς.

Υπερασπίζεται το δικαίωμά τους να αναλάβουν τον κίνδυνο να πεθάνουν. Και είναι διατεθειμένος να αναλάβει το ρόλο του “λαϊκού ήρωα”. Δεν είναι ο πρώτος. Έχουν προηγηθεί και άλλοι. Τραγουδιστές, πολιτικοί, γιατροί και δικηγόροι επικεφαλής “κινημάτων”. Και θα ακολουθήσουν και άλλοι. Από λαϊκούς ήρωες της πλάκας η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη. Δικαίωμα του κ. Σερβετάλη να κάνει την επανάσταση του και να γίνει ο νέος “λαϊκός ήρωας” της σύγχρονης “επανάστασης” των αντιεμβολιαστών. Μόνο που αυτή δεν είναι επανάσταση. Είναι παρωδία. Η δημοκρατία μας και το νομικό μας οικοδόμημα έχει προβλέψει σχεδόν τα πάντα για να προστατευθεί αυτό που λέγεται δημόσιο συμφέρον.

Ο κ. Σερβετάλης επέλεξε να αναλάβει την ευθύνη να μείνουν άνεργοι συνάδελφοί του και να μην πραγματοποιηθεί, με σημαντική ζημιά για τον επενδυτή στην τέχνη, μια θεατρική παράσταση. Χάνει τα μεροκάματό του με την απόφασή του. Δεν έχει, όμως, το δικαίωμα να το στερήσει από τους συναδέλφους του. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι μια αγωγή διεκδίκησης εναντίον του για διαφυγόντα εισοδήματα. Και μάλιστα, για λόγους αρχής, ο νέος λαϊκός ήρωας καλό θα ήταν να αναλάβει τις ευθύνες του. Να μην είναι δηλαδή τσάμπα επαναστάτης. ‘Η τσάμπα μάγκας, όπως θα μπορούσε να πει ένας υπεύθυνος πολίτης που σκέφτεται τον εαυτό του, την οικογένειά του και τους γύρω του προχωρώντας στον εμβολιασμό του.

Του Σπύρου Δημητρέλη-capital.gr