Του Αθανάσιου Ελλις – kathimerini.gr

Bλέπει κανείς τις εικόνες συγχρωτισμού σε εκκλησίες, πλατείες, παραλίες, ακούει για συναθροίσεις σε σπίτια, και αναρωτιέται πόσο ανόητοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι.

Είναι εντελώς αδικαιολόγητοι και, τελικά, επικίνδυνοι, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και – αυτό είναι πολύ σοβαρότερο – για τους άλλους οι οποίοι παίρνουν μέτρα, φορούν κάσκες, δεν βγαίνουν έξω, δεν πηγαίνουν βόλτες στο κέντρο ή αλλού.

Επιτέλους, δεν είναι και τόσο τραγικό. Εάν γνωρίζαμε ότι η ατμόσφαιρα έχει μολυνθεί και θα έπρεπε να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι σε ασφαλή καταφύγια, δεν θα το κάναμε;
Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση. Είμαστε σε έναν ιδιότυπο πόλεμο. Οι σειρήνες είναι οι προειδοποιήσεις των επιστημόνων, τα καταφύγια είναι τα σπίτια μας.

Ο,τι κάνουμε το κάνουμε για να σωθούμε. Να προστατεύσουμε τη ζωή μας. Το θέμα είναι ότι σε αυτή την περίπτωση οι ζωές μας εξαρτώνται από τη συμπεριφορά όχι μόνο ημών των ιδίων, αλλά και των άλλων που όταν είναι ανεύθυνη είναι και εγκληματική.

Με απλά λόγια, «είναι η ζωή σου, αλλά και η δική μου, ανόητε», για να παραφράσω το γνωστό σύνθημα της εκστρατείας του Μπιλ Κλίντον.

Δεν μπορεί να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Εχει και αυτό όρια, ενώ θα κανει και λάθη. Ολα ξεκινούν από την ατομική μας ευθύνη. Δεν μπορεί ο αστυνομικός να σου επιβάλλει να μην κάνεις κακό όχι μόνο στους “άγνωστους” που, προφανώς, δεν σε ενδιαφέρει τι θα πάθουν, αλλά και στον εαυτό σου, και στους συγγενείς και φίλους σου.

Η ανεύθυνη και επικίνδυνη συμπεριφορά χιλιάδων, δυστυχώς, συμπολιτών μας που είναι βέβαιο ότι θα στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, είναι ένδειξη είτε κακίας είτε ηλιθιότητας. Οι ίδιοι ξέρουν ποιο απο τα δυο ισχύει ή υπερισχύει.