Τον ρωτούν συχνά που βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσει, μετά το τροχαίο ατύχημα. Απαντά «πουθενά, μέσα μου τα βρήκα, εγώ τα δημιούργησα, δεν περίμενα να μου τα φέρει κάποιος άλλος…»

Ο Δημήτρης Αντωνίου είναι ακτιβιστής για ασφαλέστερους δρόμους και… πεζοδρόμια, με σπουδές φυσικής-οικονομικών, και άτομο με αναπηρία. Μιλάει και ξαναμιλάει σε εκδηλώσεις σχολείων, συλλόγων, φορέων για το πώς θα πρέπει να κυκλοφορούμε όλοι, με περιορισμούς ή όχι στην κίνηση, σε δημόσιους κοινόχρηστους χώρους και πώς πρέπει να σεβόμαστε τον ΚΟΚ και τον διπλανό μας…

-Ένας πολύχρονος αγώνας συνεχίζεται… Όμως πώς ξεκίνησε; Τι απαντάτε όταν σας ρωτούν μαθητές δημοτικών που δεν γνωρίζουν τη μαχητική πορεία σας;

-Η ζωή μου τα έφερε δύσκολα από νωρίς, όταν ένα αυτοκίνητο ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και με τραυμάτισε σοβαρά, καθηλώνοντας με για πάντα στο αναπηρικό αμαξίδιο. Με πέταξαν σε μια αρένα μάχης και για να επιβιώσω έπρεπε να αγωνιστώ. Και επιβίωση για μένα δεν ήταν ποτέ απλώς να καταφέρω να μείνω στη ζωή, αλλά να συνεχίσω να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Ονειρεύομαι λοιπόν μια μέρα που δεν θα χάνονται ή θα καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές στους δρόμους μας με τόση ευκολία. Γι’ αυτό το όνειρο αγωνίζομαι. Στα παιδιά μιλάω περισσότερο με τα έργα μου και λιγότερο με τα λόγια μου. με βλέπουν, με νιώθουν, με ζουν. Και έτσι γεννιέται μέσα τους αυτό που δεν λέγεται ούτε με ένα εκατομμύριο λέξεις. Η γνήσια διάθεση για έναν καλύτερο κόσμο…

-Τα τροχαία ατυχήματα δεν έχουν μειωθεί παρά τη γνώση και τις εικόνες που καθημερινά βλέπουμε όχι μόνο στην τηλεόραση αλλά και στα social media – Γιατί δεν έχουμε μείωση ή και… εξάλειψη των τροχαίων όπως σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού;

-Τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε σε καμιά περίπτωση την μείωση που θα θέλαμε. Και αυτό πρέπει να το πιστωθεί και η πολιτεία και εμείς οι πολίτες. Μας λείπει η αποφασιστικότητα. Μας λείπει η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας του ζητήματος. Τρέμουμε για έναν ιό ή για ένα πόλεμο με τους γείτονες αλλά δεν τρέμουμε καθόλου όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας και πιάνουμε τιμόνι. Αποφασιστικότητα από την πολιτεία, που έδειξε ότι μπορεί. Αφού ‘’κόψαμε’’ το κάπνισμα, γιατί να μην κόψουμε και τα τροχαία ατυχήματα; Χρόνια ατελείωτα συζητάμε για μάθημα οδικής ασφάλειας στα σχολεία. Και ακόμη συζητάμε. Κάθε χρόνο αλλάζουμε τον Κ.Ο.Κ, αντί να κοιτάξουμε να επιβάλουμε την εφαρμογή του. Αν δεν σοβαρευτούμε, δεν θα μειωθούν ποτέ. Πόσες προσλήψεις έγιναν ειδικών φρουρών και γενικά προσωπικού της αστυνομίας για την καταπολέμηση της ανομίας; Πόσοι από αυτούς κατέληξαν στην τροχαία; ΜΗΔΕΝ.

– Ποια είναι τα καθοριστικά στοιχεία του βιογραφικού σας;

-Δύο πορείες που κατέληξαν σε μία. Σπουδές στο φυσικό και έπειτα στο οικονομικά και την ίδια ώρα ακτιβιστικές δράσεις για ζητήματα γύρω από την αναπηρία αλλά και την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων. Τελικά, από την πρώτη μου ακαδημαϊκή διαδρομή απόκτησα χρήσιμα εργαλεία για να ενισχύσω των κοινωνικούς αγώνες μου ακόμη πιο αποτελεσματικά, που είναι πια για μένα σκοπός ζωής…

– Είχατε στήριξη -μετά το ατύχημα- από συλλόγους αναπηρίας; Θεωρείται ότι υπάρχει οργανωμένο αναπηρικό κίνημα; Θα έπρεπε να υπάρχει ή να μην υπάρχει;

-Από συλλόγους ΑμεΑ δεν είχα ποτέ κάποια στήριξη αλλά δεν το επιδίωξα κιόλας. Για κάποιο λόγο δεν άλλαζε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια ή άλλαζε με τόσο αργούς ρυθμούς. Είχα πολύ πάθος μέσα μου και πολύ καλή διάθεση για να προσπαθήσω. Χαρακτηριστικά που δεν τα έβρισκα κάπου για να συμπορευτώ. Θα έπρεπε να υπάρχουν δυνατά κινήματα πολιτών που θα αγωνίζονται και θα αλλάζουν τα κακώς κείμενα, είτε αφορούν άτομα με αναπηρία είτε όχι…

-Η εκπροσώπηση πολιτών με περιορισμούς στην κίνηση, στη βουλή και στην ευρωβουλή είναι ικανοποιητική το… 2020;

-Η πολιτική είναι ένας χώρος που με δυσκολεύει αρκετά να τον σχολιάσω. Σίγουρα φαίνεται θετικό να υπάρχουν στη βουλή και άτομα με αναπηρία, απλά χάνεται η θετική μου ματιά όταν όλοι καπελώνονται από τα κόμματα. Σίγουρα όμως η παρουσία τέτοιων περιπτώσεων-ατόμων είναι μια αρχή, μια θετική αρχή.

-Τι θα μπορούσε άμεσα να αλλάξει η πολιτεία στους δημόσιους χώρους;

-Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα από την πολιτεία είναι ράμπες στα πεζοδρόμια. Είναι το αυτονόητο. Είναι το νόμιμο. Όπου υπάρχει διάβαση πεζών, πρέπει να υπάρχει και ράμπα για αμαξίδια. Αλλιώς μιλάμε για τον ορισμό της διάκρισης, όπου ‘’προσκαλείς’’ με την διάβαση τον πεζό, αλλά τον άνθρωπο σε αμαξίδιο του λες να πάει πίσω, σπίτι του. Αυτό πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Και δεν μιλάμε για κάποιο σοβαρό οικονομικό κόστος. Για ράμπες μιλάμε και δικαίωμα στην μετακίνηση, δικαίωμα στη ζωή.

-Η κοινωνία και κυρίως τα νέα της μέλη -παρά τις παραλείψεις της πολιτείας- έχει αλλάξει αντιλήψεις; Πώς αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία; Γνωρίζει τις δυσκολίες πρόσβασης σε σπουδές, δουλειά, ψυχαγωγία, διακοπές κτλ;

-Η κοινωνία μας είναι σε πορεία αλλαγής αλλά έχει δρόμο ακόμη. Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε αλλάξει αντιλήψεις, αλλά ότι προσπαθούμε ακόμη και μάλλον θα προσπαθούμε για καιρό ακόμη. Τις δυσκολίες τις γνωρίζουν όλοι. Και αν δεν τις γνωρίζουν, τότε τις υποψιάζονται. Το ζήτημα είναι ότι δεν κάνουν τα απαραίτητα για να συμβάλουν στην εξάλειψη αυτών τον δυσκολιών. Συμφωνούν, δηλώνουν πως κατανοούν και μετά γυρνάνε την πλάτη μόλις έρθει η ώρα των πράξεων.

-Ο αγώνας που κάνετε αφορά στην ενημέρωση μαθητών για τα τροχαία, ποιους έχει συμπαραστάτες; Υπάρχει μια πρόταση για κάτι πιο οργανωμένο;

-Ένας πρώτος σύμμαχος που πίστεψε στην ικανότητα μου να μεταδώσω αυτό το πολύ σοβαρό μήνυμα είναι η διεύθυνση τροχαίας Θεσσαλονίκης, με την οποία έχουμε συνεργαστεί σε δράσεις και επισκέψεις σε σχολεία δεκάδες φορές. Στη νέα μου πολύ σημαντική προσπάθεια με τις επισκέψεις μου σε σχολεία της ανατολικής Θεσσαλονίκης που σχεδιάζω στο άμεσο μέλλον αλλά και την δωρεάν διανομή του κόμικς μου ‘’Λέμε STOP στην οδική ασφάλεια’ στους μαθητές που θα επισκεφτώ, με βοήθησαν επιχειρήσεις που πραγματικά πίστεψαν στο όραμα μου για ασφαλέστερους δρόμους μέσα από την παιδεία στα σχολεία. Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω θερμά την ασφαλιστική Hellas Direct, το κολέγιο ‘’ΔΕΛΑΣΑΛ’’, τα φροντιστήρια Ανατολικό, το κτήμα Γεροβασιλείου, το κτήμα Βιβλία Χώρα, τα καταστήματα 4all και το αρτοζαχαροπλαστείο ΝΤΟΝΤΣΗ. Και φυσικά να ευχαριστήσω τον εικονογράφο Παναγιώτη Γκιάκα και την εκδοτική ‘’Ένατη Διάσταση’’ που με βοήθησαν να υλοποιήσω το όραμα μου.

-Τι θα λέγατε σε ένα νέο παιδί που ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα πχ με μηχανή έμενε τετραπληγικό ή παραπληγικό;

-Θα τον προετοίμαζα για όλα τα ‘’δεν γίνεται’’ που θα ακούσει και θα του έδειχνα όσα ‘’γίνεται’’ να κάνει. Θα του χαμογελούσα και θα του έλεγα ότι μια μέρα θα μπορέσει να χαμογελάσει και αυτός, αρκεί να έχει υπομονή στα δύσκολα και επιμονή στους αγώνες που θα χρειαστεί να δώσει.

Μ.Α.Καραπαναγιωτίδου – makthes.gr