ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – kathimerini.gr

Το πιο ενδεικτικό για τον πολιτισμό μιας χώρας, ιδίως για τον πολιτισμό της καθημερινότητας και της εποχής που διανύουμε, είναι η στάση της απέναντι στους αδύναμους. Και δεν υπάρχουν πιο αδύναμα πλάσματα σε μια κοινωνία από τα αδέσποτα ζώα. Δεν έχουν φωνή –ή, ορθότερα, δεν μπαίνουμε στον κόπο να αποκωδικοποιήσουμε όσα εκφράζουν– και δεν έχουν αλλά ούτε και προβλέπεται να αποκτήσουν εκλογικά δικαιώματα. Βέβαια, φαίνεται πως πλέον οι πολιτικοί άρχισαν να συνεκτιμούν τις ψήφους των ανθρώπων που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των ζώων συντροφιάς – μέχρι πρότινος σχεδόν τους αγνοούσαν.

Η έλευση της τροπολογίας έφερε μαζί της και μια σπουδαία αρχή για τα δικαιώματα των ζώων συντροφιάς αλλά και όλων των ζώων, καθώς έτσι ανοίγει ο δρόμος για τη νομοθέτησή τους. Γι’ αυτό κάποιοι από τους νομικούς κύκλους υποστήριξαν ότι δεν τηρεί την αρχή της αναλογικότητας και ενέχει κινδύνους, τη χαρακτήρισαν ως νομοθετική ρύθμιση εν θερμώ. Αραγε οι ίδιοι νομικοί θεωρούν αναλογικό ότι άνθρωποι που έχουν κακοποιήσει φρικτά ή/και δολοφονήσει δεκάδες ζώα με αποτρόπαια μέσα δεν μπήκαν ποτέ φυλακή και συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι; Πόσο ηθικό είναι ο βασανισμός ενός συναισθανόμενου όντος να μετριέται μόνο σε λίγα ευρώ και μια ποινή φυλάκισης που ήταν σε κάθε περίπτωση με αναστολή;

Ωστόσο, η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου έδειξε να «αγκαλιάζει» τη συγκεκριμένη τροπολογία με θέρμη. Γενικά, όλο και περισσότεροι ευαισθητοποιούνται με τα ζώα συντροφιάς και δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποτε η αρμοδιότητα για τα ζώα συντροφιάς ήταν «μπαλάκι»: το πετούσαν οι υπεύθυνοι αναμεταξύ τους, κανένας δεν την ήθελε, ήταν χαμένη κάπου στο υπουργείο Ανάπτυξης. Οι υπουργοί την έδιναν συνήθως στους αναπληρωτές υπουργούς ή στους υφυπουργούς για να μην ενοχλούνται. Τώρα βέβαια, στήνονται σχεδόν στην «ουρά» υπουργοί, βουλευτές, πολιτικοί και πολιτευτές για να εκφράσουν τα φιλοζωικά αισθήματα που μέχρι προχθές (δεν) είχαν. Δίνουν και παίρνουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις ανθρώπων που μέχρι το καλοκαίρι δεν είχαν αναρωτηθεί τι συμβαίνει μ’ αυτά τα πλάσματα.