Οι Ιρανοί αποκαλούν την ηλικιακή μου ομάδα “καμένη γενιά”. Μεγαλώσαμε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 στην άβυσσο της επανάστασης, ενός οκταετούς πολέμου με το Ιράκ, μαζικών εκτελέσεων, διάχυτης βίας και εκδίκησης. Βρήκαμε καταφύγιο από επιθέσεις με πυραύλους και ακούσαμε πυροβολισμούς και φρικτές ιστορίες με δηλητηριώδη αέρια στο μέτωπο. Οικογένειες και φίλοι έχασαν τους αγαπημένους τους σε μάχες, θανατικές ποινές, φυλάκιση ή – εφόσον στάθηκαν τυχεροί – εξορία.

Αυστηροί κανόνες ηθικής επιβλήθηκαν στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα δημόσια κτήρια. Όσοι δεν πίστευαν ή δεν αφοσιώνονταν στις αξίες και τους περιορισμούς της Ισλαμικής Δημοκρατίας, αναγκάστηκαν ωστόσο να τους τηρήσουν. Ο φόβος της κρατικής βίας – ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια ή θάνατος – έκανε ακόμη και μη πιστούς να εσωτερικεύσουν μια πρακτική εξωτερικής υποταγής. Οι γονείς της Καμένης Γενιάς άρχισαν να επιβάλλουν ακόμη πιο αυστηρούς κανόνες, κανόνες στους οποίους μεν οι ίδιοι δεν πίστευαν, αλλά το έκαναν για να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Μάθαμε την τέχνη της ήρεμης διαφωνίας. Ιδιωτικά, μη θρησκευτικές οικογένειες ζούσαν διπλή ζωή, αψηφώντας τους κανόνες για τις πιο κανονικές δραστηριότητες: παρακολούθηση δορυφορικής τηλεόρασης και ξένες ταινίες, άκουσμα μη εγκεκριμένης μουσικής, χορός, συμμετοχή σε μικτές οικογενειακές συγκεντρώσεις, κρυφές απολαύσεις στη ζωή. Στο σχολείο ή σε άλλους δημόσιους χώρους, δεν έπρεπε να αντιπαρατεθούμε με την εξουσία σε θέματα θρησκείας, πολιτικής και αξιών. Τα πάντα σχετικά με την ταυτότητά μας ήταν παράνομα. Ακόμη χειρότερα, τα σχολεία εισέβαλαν στην ιδιωτική μας ζωή με “ηθική αστυνόμευση” σχετικά με το τι μπορούσαμε να φορέσουμε, πώς μπορούσαμε να ενεργήσουμε, τι μπορούσαμε να σκεφτούμε. Οι νέοι που δεν συμμορφώνονταν θα παραδίδονταν στις αρχές.

Ο έξω κόσμος έχει δει φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν ότι πολλοί Ιρανοί έκαναν πάρτι, κατανάλωσαν αλκοόλ, έβγαλαν τη μαντίλα τους, άκουσαν δυτική μουσική και κρατούσαν σκύλους ως κατοικίδια. Αυτό που δεν φαίνεται σε αυτές τις εικόνες είναι το συνεχές άγχος που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτές οι επιλογές τρόπου ζωής, θέτοντας σε κίνδυνο, όπως και έκαναν, την εκπαίδευση, την καριέρα, την ελευθερία ή ακόμα και τη ζωή κάποιου. Ενώ η Ισλαμική Δημοκρατία δεν εφάρμοζε πάντα αυστηρώς τις ηθικές πολιτικές της, οι πολίτες της παρέμεναν στο έλεος της τύχης και της αυθαίρετης επιβολής.

Για πολλούς, η καλύτερη ευκαιρία ήταν να φύγουν από το Ιράν για την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική ή αλλού, κάτι που προκάλεσε ένα brain drain που έκανε την ιθαγενή ιρανική κοινωνία να αισθάνεται ακόμη πιο καταθλιπτικά. Οι εξόριστοι προσπάθησαν όχι μόνο να έχουν μια υλικώς καλύτερη ζωή, αλλά και να διεκδικήσουν ξανά την πραγματική τους ταυτότητα και να απολαύσουν κάποια ελευθερία. Ένας μεγάλος αριθμός αυτών τα κατάφερε, αλλά χρειάστηκαν χρόνια για να ξεσυνηθίσουν τον πανικό όταν βλέπουν την αστυνομία, το φόβο της δίωξης για αυτά που φοράνε και το άγχος για τις συνέπειες που θα μπορούσε να επιφέρει η προσωπική τους ζωή στην εργασία και στην ευημερία τους. Οι πολιτικά ειλικρινείς εξόριστοι φοβούνταν ότι η ιρανική κυβέρνηση θα τους συνελάμβανε όταν επέστρεφαν για να επισκεφτούν αγαπημένα τους πρόσωπα και ότι δεν θα μπορούσαν να δουν τους γονείς τους ή ακόμη και να παρευρεθούν στις κηδείες τους.

Η γενιά μου διαμορφωμένη από τα τραύματα που αποκομίσαμε από την επανάσταση, την καταστολή, τη σκοταδιστική παιδική ηλικία και τον πόλεμο, βρήκε την προοπτική μιας ακόμα επανάστασης αφόρητη. Αυτό έχει διαμορφώσει την αντίδραση ακόμη και των Ιρανών φιλελεύθερων, στις επικλήσεις για αλλαγή καθεστώτος. Διερευνούσαν όλες τις διαθέσιμες μορφές μη βίαιης δράσης, ελπίζοντας ότι η ειρηνική μεταρρύθμιση θα επέφερε τελικά πραγματική αλλαγή. Δεν υπήρχε καμία αφελής υπόθεση για βραχυπρόθεσμη, μετασχηματιστική αλλαγή, ούτε ευσεβής εμπιστοσύνη σε “μεταρρυθμιστές” ή “μετριοπαθείς”. Ο κύριος υπολογισμός ήταν πόσα μπορούσε κανείς να κάνει χωρίς να επισπεύσει τη χρήση εκτεταμένης βίας από το καθεστώς.

Η εκλογή του Μοχάμαντ Χαταμί το 1997 ως προέδρου έδειξε ότι αυτή η προσεκτική επιδίωξη μεταρρυθμίσεων θα μπορούσε να λειτουργήσει. Η εποχή Χαταμί έφερε μεγαλύτερη ανεκτικότητα απέναντι στον ιρανικό κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τις εφημερίδες, την τηλεόραση και τα πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα, η αυξημένη οικονομική ανταλλαγή με τον έξω κόσμο δημιούργησε μια επιχειρηματική εκλογική ομάδα που ζητούσε μεταρρυθμίσεις. Όμως οι μεταρρυθμιστές δεν μπόρεσαν επικρατήσουν ενάντια στις συντηρητικές δυνάμεις και οι ελπίδες της δεκαετίας του 1990 έσβησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με αποκορύφωμα την εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ το 2005. Μέρος του προβλήματος ήταν ότι η οικονομική κινητήριος δύναμη που βοήθησε στην προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων προκάλεσε συγκέντρωση πλούτου και, μαζί του, εκτεταμένη διαφθορά, για την οποία ο αντίπαλος του Αχμαντινετζάντ το 2005, ο πιο ρεαλιστής Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζάνι, ήταν διαβόητος. Αυτό το μοτίβο ελπίδας και απογοήτευσης επαναλήφθηκε στην υποψηφιότητα του Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί το 2009 και στην προεδρία του Χασάν Ροχανί που ξεκίνησε το 2013. Ενώ οι μεταρρυθμιστές επεδίωκαν την αλλαγή, οι βίαιες καταστολές συνεχίστηκαν, ιδίως εναντίον φοιτητών πανεπιστημίου το 1999, του Πράσινου Κινήματος το 2009 και εναντίον διαδηλωτών κατά των αυξήσεων των τιμών των καυσίμων τον Νοέμβριο του 2019, όταν εκατοντάδες σκοτώθηκαν και χιλιάδες φυλακίστηκαν. Ωστόσο, αν και η Ισλαμική Δημοκρατία μπορούσε να καταστείλει τις δημόσιες διαδηλώσεις, δεν μπορούσε εντούτοις να αντιμετωπίσει τις βαθύτερες αιτίες της λαϊκής δυσαρέσκειας ή να επιδείξει την ευελιξία που απαιτείται για τη μείωση αυτής.

Τους μήνες μετά τον Ιούλιο του 2015, όταν υπογράφηκε το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA) – η πυρηνική συμφωνία του Ιράν -, πολλοί στο Ιράν ήταν γεμάτοι αισιοδοξία για το μέλλον. Φαντάστηκαν ότι η συμφωνία θα καταργούσε τις κυρώσεις, θα προωθούσε την οικονομική ευημερία, θα τερμάτιζε τις δεκαετίες εχθρότητας και διεθνούς απομόνωσης και θα βοηθούσε να μετατραπεί το Ιράν σε ένα κανονικό μέλος της διεθνούς κοινότητας. Πολλοί Ιρανοί πίστευαν ότι αυτές οι αλλαγές θα προωθούσαν και την εσωτερική πολιτική μεταρρύθμιση.

Όσο ρεαλιστικές ή μη ρεαλιστικές κι αν ήταν αυτές οι προσδοκίες, η αποχώρηση της κυβέρνησης Τραμπ από τη συμφωνία τον Μάιο του 2018 και η επακόλουθη στρατηγική “μέγιστης πίεσης” τις εξάλειψαν. Οι προσπάθειες για τη διάσωση της συμφωνίας χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες απέτυχαν, επομένως κάθε εναπομείνασα ελπίδα για μεταρρύθμιση εξαρτιόταν από την προοπτική μιας νέας κυβέρνησης που θα έφερνε τις ΗΠΑ πίσω στη συμφωνία. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε την πρόθεσή του να επιστρέψει στη συμφωνία. Εξαιτίας μιας σειράς από λόγους, όμως, αυτό δεν κατέστη δυνατό. Ως αποτέλεσμα, η ατζέντα των μετριοπαθών που ευθυγραμμίζονται με τον Ροχανί, η οποία μιλά για ομαλοποίηση σχέσεων με τη Δύση, απαξιώθηκε περαιτέρω.

Μετά ήρθαν οι εκλογές του Ιουνίου 2021 στο Ιράν. Η Ισλαμική Δημοκρατία είχε από καιρό ένα υβριδικό πολιτικό σύστημα: μια απολυταρχία του κλήρου με στοιχεία κατευθυνόμενης δημοκρατίας. Το κληρικιστικό σύστημα πάντα έλεγχε τους υποψηφίους για υψηλά αξιώματα, αλλά συνήθως επέτρεπε τουλάχιστον έναν σχετικά μετριοπαθή υποψήφιο να εμφανιστεί στο ψηφοδέλτιο, προσφέροντας κάποια ελπίδα για οικονομική, πολιτική και εξωτερική πολιτική μεταρρύθμιση. Αυτό το ίχνος ελπίδας για τους Ιρανούς φιλελεύθερους σήμαινε τη δυνατότητα μιας ειρηνικής μετάβασης σε ένα καλύτερο σύστημα και μια καλύτερη ζωή. Τέτοιες προοπτικές ενίσχυσαν τη συμμετοχή των ψηφοφόρων, την οποία η Ισλαμική Δημοκρατία μετέφρασε ως ένδειξη δημόσιας υποστήριξης προς το ίδιο το καθεστώς. Τα ποσοστά συμμετοχής συνήθως ισοδυναμούσαν ή υπερέβαιναν τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος.

Οι εκλογές του 2021 ήταν η πρώτη φορά που η Ισλαμική Δημοκρατία έλεγξε τη διαδικασία τόσο κατάφωρα ώστε να υποδηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται πλέον να συμπεριλάβει το πιο φιλελεύθερο τμήμα του πληθυσμού. Αποκλείοντας ουσιαστικά όλους τους ανταγωνιστικούς υποψηφίους – σίγουρα μεταρρυθμιστές και ακόμη και ορισμένους σχετικά σκληροπυρηνικούς όπως ο Αλί Λαριτζάνι – η Ισλαμική Δημοκρατία κατέστησε σαφές ότι η οπτική της δημοκρατίας δεν είχε πλέον σημασία. Ο Μοσταφά Τατζζαντέχ, ένας μεταρρυθμιστής υποψήφιος στον οποίο απαγορεύτηκε να είναι υποψήφιος, έγραψε σε ένα tweet τον Ιούνιο του 2021 ότι αυτές οι εκλογές μετατράπηκαν από το να είναι “κατασκευασμένες” στο να είναι ένα απλό προσωπείο για άμεσο διορισμό. Ο Εμπραχίμ Ραΐσι, ένας σκληροπυρηνικός κληρικός που εμπλέκεται στις μαζικές εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων το 1988, ήταν ουσιαστικά επιλεγμένος μεταξύ πολλών. Όντας σε απόγνωση, περισσότεροι από τους μισούς Ιρανούς ψηφοφόρους έμειναν σπίτι και ακόμα 3,7 εκατομμύρια Ιρανών έριξαν λευκά ψηφοδέλτια, σημειώνοντας τη χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων από την επανάσταση. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, η κυβέρνηση Ραΐσι παγίωσε τις σκληροπυρηνικές εσωτερικές πολιτικές, επικυρώνοντας τη βαρβαρότητα της αστυνομίας ηθικής. Εν τω μεταξύ, με τις επαχθείς διεθνείς κυρώσεις που εξακολουθούν να ισχύουν, η νέα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να επιφέρει οικονομική ανακούφιση. Η κίνηση, εξαιρετικά μη δημοφιλής μεταξύ των Ιρανών, να παρέχει μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Ρωσία για τον πόλεμό της εναντίον της Ουκρανίας, ενίσχυσε την οργή.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2022, η Μαχσά Αμινί, μια 22χρονη από την περιοχή του ιρανικού Κουρδιστάν, πέθανε υπό κράτηση αφότου συνελήφθη επειδή φορούσε ακατάλληλα τη χιτζάμπ της. Ο θάνατός της πυροδότησε ένα εθνικό κύμα διαμαρτυριών που ήταν σε εξέλιξη τη στιγμή της συγγραφής αυτού του άρθρου.

Η υποχρεωτική χρήση χιτζάμπ έχει γίνει το σύμβολο της κρατικής καταπίεσης που πλήττει πιο άμεσα τις γυναίκες του Ιράν. Ωστόσο, σε αντίθεση με προηγούμενες διαμαρτυρίες, αυτές κέρδισαν ευρεία δημόσια υποστήριξη μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αστικών και αγροτικών περιοχών, νέων και ηλικιωμένων, γυναικών και ανδρών. Πιο εντυπωσιακή ήταν η αλληλεγγύη μεταξύ εθνοτικών κοινοτήτων και περιοχών σε όλη τη χώρα, η οποία ήταν άνευ προηγουμένου. Σε άρθρο για το Atlantic, η Ρόγια Χακακιάν σκέφτηκε ότι “κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το πώς ξεκινά μια επανάσταση. Ούτε μπορεί κανείς να ξέρει πότε μια αδικία θα είναι αυτή που κάνει την οργή ενός λαού να υπερνικήσει τον φόβο του”. Χτύπησε ευαίσθητα νεύρα σχεδόν σε όλους τους Ιρανούς, σημείωσε, επειδή σχεδόν όλοι ένιωθαν ότι η Αμινί θα μπορούσε να ήταν αυτοί ή τουλάχιστον ένα θηλυκό μέλος της οικογένειάς τους. Για να χρησιμοποιήσουμε μια δημοφιλή περσική έκφραση, “το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο” όταν φάνηκε ότι μια γυναίκα μπορεί να συλληφθεί, να ταπεινωθεί και να σκοτωθεί απλώς και μόνο για τον τρόπο που φορά μια μαντίλα.

Η γενιά της Αμινί ενηλικιώθηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες από τις δικές μου. Ήταν λιγότερο πληγωμένη από εμπειρίες από πρώτο χέρι επανάστασης και πολέμου, αλλά εξακολουθούσε να επιβαρύνεται με καταστολή, διαφθορά και διεθνείς κυρώσεις. Οι παλαιότεροι αυτής της γενιάς θα θυμούνται το Πράσινο Κίνημα του 2009. Μια δεκαετία αργότερα, ο “Ματωμένος Νοέμβρης” έγινε μια ακόμα ανάμνηση, ακολουθούμενη από την κατάρριψη της πτήσης 752 των Διεθνών Αερογραμμών της Ουκρανίας. Οι νεότεροι αυτής της γενιάς άντεξαν την πανδημία COVID-19 στα προ-εφηβικά και εφηβικά τους χρόνια. Πολλοί Ιρανοί πιστεύουν ότι η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα λανθασμένα λόγω “πολιτικών που βασίζονται στην ιδεολογία” που οδήγησαν σε ανεπαρκή τεστ, απαγορεύσεις δυτικών εμβολίων που επιβράδυναν την κυκλοφορία των φαρμάκων και ελάχιστες προφυλάξεις για το lockdown. Έχοντας αντιμετωπίσει χρόνια σκληρών κυρώσεων, τις πιο αυστηρές λόγω του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, πολλοί Ιρανοί πλέον αναρωτιούνται αν ένα πιο συνετό πολιτικό μονοπάτι θα μπορούσε να τους έχει γλιτώσει από τόσα δεινά.

Οι σημερινές τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών προσφέρουν σε αυτή τη γενιά άνευ προηγουμένου πρόσβαση σε γεγονότα, συνδέοντάς τα με μια παγκόσμια κοινότητα και παρέχοντας μια διέξοδο για την αντίθεσή τους στις πολιτικές της ιρανικής κυβέρνησης. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η απάντηση της Τεχεράνης στην αυξανόμενη επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της πρόσβασης στο Διαδίκτυο ήταν η λογοκρισία, το κλείσιμο και η παραπληροφόρηση, η οποία είναι μόνο εν μέρει αποτελεσματική, αλλά εξακολουθεί να κάνει τους Ιρανούς να αισθάνονται στερημένοι και δυστυχισμένοι.

Παρόλο που η Καμένη Γενιά μεγάλωσε τραυματισμένη και προσεκτική, έχουν μεταδώσει τις ελπίδες τους για ένα πιο ελεύθερο μέλλον σε μια νεότερη γενιά που είναι πρόθυμη να πολεμήσει ενάντια στην κρατική καταστολή και υποστηρίζουν αυτόν τον αγώνα. Υπάρχουν όμως περιορισμοί. Οι Ιρανοί όλων των ηλικιών εξακολουθούν να φοβούνται την προοπτική μιας χαοτικής αλλαγής καθεστώτος, έχοντας δει τις εμπειρίες του Αφγανιστάν και της Συρίας. Αλλά η προοπτική συνεχιζόμενων δυσκολιών υπό το παρόν σύστημα είναι τώρα αρκετά τρομερή για να σκεφτούν τον κίνδυνο. Ένας Ιρανός έμπορος είπε στον δημοσιογράφο Χόμα Χουντφάρ:

“Επί Σάχη, δεν είχαμε τίποτα, αλλά είχαμε το τζαμί μας και τον Θεό και το Ισλάμ. Κάτω από αυτό το καθεστώς, δεν έχουμε επίσης τίποτα, αλλά έχουμε χάσει το Ισλάμ και τον Θεό μας επίσης. Κανείς δεν θέλει να πάει στο τζαμί. Όλοι κοροϊδεύουν την ισλαμική πίστη. Αυτό μας έφερε η Επανάσταση”.

Σε αντίθεση με την επανάσταση του 1979, το κίνημα διαμαρτυρίας δεν έχει ούτε έναν ενιαίο χαρισματικό ηγέτη ούτε μια συγκεντρωτική δομή και δεν έχει τα χαρακτηριστικά που συνήθως συνδέονται με επιτυχημένες εξεγέρσεις. Πιστεύω στην εξαγωγή διδαγμάτων από την ιστορία, τα οποία υποδηλώνουν ότι η τρέχουσα ανώμαλη επανάσταση είναι πιθανό να αποτύχει. Έχω μάθει, ωστόσο, να έχω ανοιχτό μυαλό στην πιθανότητα εξαιρέσεων και απροσδόκητες εξελίξεις. Στις ιρανικές διαδηλώσεις, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντιστάθμισαν τα οργανωτικά ελλείμματα και έδωσαν στους Ιρανούς την “ευκαιρία να γίνουν μάρτυρες και να παρακινήσουν την αλληλεγγύη”. Η νέα γενιά στο Ιράν θεωρεί τις γνώσεις της στις πληροφορίες ως λειτουργικό πλεονέκτημα και, πέρα ​​από αυτό, ένδειξη ενός πιο προοδευτικού πλαισίου επανάστασης από το υποτιθέμενο μοντέλο που βασιζόταν σε μια ελίτ για αποκόμιση συλλογικής σοφίας.

Ο φόβος και η προσοχή έχουν μετατραπεί σε μνησικακία και θυμό και σε μια αίσθηση ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Μέχρι πρόσφατα, μόνο ένθερμοι υποστηρικτές του καθεστώτος ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για τον σκοπό τους. Αυτή η νέα γενιά διαφωνούντων φαίνεται τώρα έτοιμη να ανταποκριθεί στη θέλησή της για θυσίες. Αυτή είναι δυνητικά μια στρατηγική αλλαγή που θα μπορούσε να αλλάξει δραστικά το πολιτικό τοπίο του Ιράν. Αυτή τη φορά, η βάναυση καταστολή δε φίμωσε τη διαμαρτυρία, αλλά μάλλον ενίσχυσε τα παράπονα που κρύβονται πίσω από αυτήν.

Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν ότι μια στρατηγική μέγιστης πίεσης εναντίον του Ιράν είναι καταδικασμένη επειδή οι Ιρανοί είναι πιο πρόθυμοι να υπομείνουν τις κακουχίες από την ταπείνωση της συνθηκολόγησης. Αλλά η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η άρνηση των ατομικών ελευθεριών και η οικονομική εξαθλίωση είναι επίσης μορφές αναξιοπρέπειας. Το κίνημα παραμένει χωρίς ηγέτη, η αντοχή του και το πού θα κορυφωθεί άγνωστα, η “επόμενη” ερώτηση αναπάντητη. Αλλά το πρωτοφανές δημογραφικό εύρος, η φιλοσοφική του δέσμευση και η απόλυτη επιμονή του μπορούν να δώσουν στους συμμετέχοντες αρκετό χρόνο για να αναπτύξουν ένα νέο πλαίσιο πολιτικής αλλαγής, να οργανωθούν και να προστατευτούν και να σχεδιάσουν ένα νέο Ιράν.

Την τεσσαρακοστή ημέρα πένθους μετά το θάνατο της Αμινί, ακόμη και μετά τον θάνατο εκατοντάδων διαδηλωτών, δεκάδες χιλιάδες άλλοι βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα. Ακόμα κι αν η σημερινή εξέγερση κατασταλεί, μάλλον είναι θέμα χρόνου να δημιουργηθεί το επόμενο κύμα. Ένα 16χρονο κορίτσι σκέφτηκε: “Μπορούν να μας σκοτώσουν. Μπορούν να μας συλλάβουν. Είναι όμως η αρχή του τέλους τους. Ίσως σήμερα. Ίσως την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα. Αλλά η εξέγερσή μας είναι μη αναστρέψιμη”.

Μahsa Rouhi – https://www.iiss.org/blogs/survival-blog/2022/11/woman-life-freedom-in-iran