Γιάννης Χρήστου: Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής μουσικής avant-garde με διεθνή ακτινοβολία και αναγνώριση.

Ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) ανήκει στις μεγάλες μορφές της μουσικής πρωτοπορίας του 20ου αιώνα, αν και ουσιαστικά αποτελεί σήμερα έναν μεγάλο άγνωστο.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από σπάνια ενότητα και συνέπεια, τόσο ως προς τις πρωτοποριακές τομές που εισήγαγε στον κόσμο των ήχων και στα καινοτόμα μουσικά συστήματα, όσο και ως προς το φιλοσοφικό του σύμπαν το οποίο εμπνέει και διαπνέει τις συνθέσεις του: ο μύθος, το υπερβατικό, ο μυστικισμός, το αρχέγονο, η τελετουργία, το απρόσιτο, ο πανικός, η υστερία…

Ακόμα περισσότερο, κάθε ξεχωριστό έργο του Χρήστου, αναπαριστά ένα αγωνιώδες κάλεσμα αρχέγονων ενστίκτων του Ανθρώπου και απελευθερώνει ένα πλατύ εύρος συναισθημάτων, εξαναγκάζοντας όλους τους κοινωνούς της τέχνης του σε σχεδόν ακραίες αντιδράσεις, αναφορικά με τον ενεργειακό αντίκτυπο που οι εκτελέσεις των έργων του έχουν ανά τον κόσμο.

Με τον πρόωρο θάνατό του σε τραγικό δυστύχημα την 8η Ιανουαρίου του 1970, ανήμερα των γενεθλίων του, ο κόσμος της σύγχρονης μουσικής στερείται ένα από τα πλέον συναρπαστικά και προκλητικά ταλέντα του.

Γεννήθηκε στην Ηλιούπολη του Καΐρου στις 8 Ιανουαρίου 1926, καταγόταν από εύπορη οικογένεια και μεγάλωσε στην κοσμοπολίτικη ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας. Υπήρξε μαθητής της διάσημης πιανίστριας Gina Bachauer.

Σπούδασε φιλοσοφία στο Κέμπριτζ φοιτώντας δίπλα σε φιλοσόφους όπως οι Ludwig Wittgenstein και Bertrand Russell, ενώ είχε ξεκινήσει αρχικά με σπουδές οικονομικών. Είχε επίσης μελετήσει σε βάθος θρησκειολογία, κοινωνική ανθρωπολογία, Ιστορία της Τέχνης, ενώ είχε ασχοληθεί και με τον αποκρυφισμό, τον μυστικισμό και τη μεταφυσική.

Συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στην Ιταλία, εντρυφώντας παράλληλα στην αναλυτική ψυχολογία. Επέστρεψε αργότερα στην Αίγυπτο, όπου άρχισε να εργάζεται συστηματικά ως συνθέτης. Στα 1960, την εγκατέλειψε λόγω των πολιτικών εξελίξεων επί Nasser, και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Χίο και κατόπιν στην Αθήνα. Συνέθεσε ορχηστρικά και συμφωνικά έργα, ορατόρια, λειτουργίες και κινηματογραφική μουσική. Εγραψε μουσική για αρχαίο δράμα συνεργαζόμενος με το Εθνικό Θέατρο και με το Θέατρο Τέχνης.

Εμπνευσμένος πρωτοπόρος για την εποχή του, δημιούργησε «μεταμουσικές» συνθέσεις επιτυγχάνοντας πρωτοφανείς και υπερβατικούς συνδυασμούς της μουσικής με διάφορες μορφές τέχνης, ηχητικά και σκηνικά αντικείμενα καθώς και μαγνητοταινίες.