Αυτοκτονία 14χρονου στην Κύπρο: «Στυλιανέ, θα είσαι για πάντα ο φάρος μου…»
Συγκλονίζει η δασκάλα του 14χρονου που κρεμάστηκε στο σπίτι του – « Ποτέ δεν σου δοθηκε δικαίωμα στα όνειρα.. »
Μοναδική παρέα του μικρού ένα αρνί που ο πα-τέρας έσφαξε για να τον τιμωρήσει. Μάνα σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αδέλφια σε φρίκη, ξυλοδαρμοί, απόγνωση, θρήνος, σιωπή. Όσο οι μέρες περνούν τα πάντα συνηγορούν στο ότι ο χαμός αυτού του παιδιού δεν ήταν αυτοχειρία αλλά έγκλημα. Ένα έγκλημα που διήρκεσε όσο και η ζωή του. Γιαυτό και οι φωνές θυμώνουν ολοένα και περισσότερο όπως αυτή μιας δασκάλας από την Λευκωσία που ανεβάζει καθημερινά στα social media λίγα λόγια για τον αδικοχαμένο Στυλιανό. Το παιδί που, όπως γράφει η εκπαιδευτικός, δεν του δόθηκε ποτέ δικαίωμα στο όνειρο…
Τα λόγια της δασκάλας
«Διάβασα την είδηση και ήμουν σίγουρη.. για κάποιο λόγο, ήξερα πως ησουν εσύ… μια ζωή καταδικασμένη από την αρχή της.. κι εσύ τόσο ήρεμος, ευγενικος.. το ήθος λένε, και ήμουν σίγουρη πως ήσουν εσύ.. το ήθος σου.. ξεκινησες με θυμό, πρωτάκι γεμάτο θυμό και στο τέλος έγινες το πιο ήρεμο το πιο ευγενικό μωρό… Το ήθος σου και τα ζώα.. τούτα διάβασα και ήξερα γαμώτο…. Έστειλα μήνυμα: «Ακούσατε κάτι;» ρώτησα: «Έχει σχέση με τον…;». Μου κατσικωθηκε πως είναι αυτός… «Θα γίνω βοσκός», μας έλεγες… Τούτο ήταν το όνειρο σου.. ήταν το όνειρό σου;; Πάντα αναρωτιόμασταν… Ποτέ δεν σου δοθηκε δικαίωμα στα όνειρα.. ποτέ… Σκατά στα μούτρα μας.. όλους.. Τώρα όλοι κλαίνε… Όλοι κρίνουν… Για μια ώρα, τόσο διαρκεί πια κάθε συναίσθημα… μαζί με το τοστ στο χέρι…. Δεν έζησες ποτέ… Τούτη είναι η αλήθεια… Σήμερα ελευθερώθηκες από τούτο το σκατόκοσμο… Δεν έζησες ποτέ μικρέ μου βοσκε… Αγνέ και αμόλυντε…»
«Διαβάζω παντού πως φταίνε όλοι.. έτσι γενικά και αόριστα.. Δεν φταίμε όλοι, δεν φταίει η γειτονιά, το χωριό, το σχολείο, η κοινωνία. Δεν δέχομαι να ξεπλύνουμε ακόμα μια φορά τις ευθύνες όσων είναι υποχρέωση τους να κάνουν τη δουλειά τους. Έγιναν όλα όσα έπρεπε. Έγιναν καταγγελιες, πολλές, ΠΟΛΛΕΣ, ενημερώθηκαν υπηρεσίες, κληθηκαν ειδικοί. Λίγο καιρό πριν αυτοκτόνησε ένα άλλο αγόρι και πάλι είπαμε ολοι συγγνώμη. Ένα αγόρι σκότωσε την αδερφή του και πάλι απολογηθήκαμε.. Ένα άλλο παιδί βρέθηκε δίπλα στο αψυχο σώμα της μάνας του μετά από μέρες και πάλι απολογηθήκαμε. Ένα αγόρι κατακρεουργήθηκε από τη μάνα και πάλι απολογηθήκαμε… Δεν γίνεται καθε φορά να ξεπλένονται οι ευθύνες! Ήταν ενημεροι αυτοί που πρέπει και έχουν δικαιοδοσία και η αστυνομία και το γραφείο ευημερίας και οι υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας! Δεν σώζει κανενα παιδί από μόνος του ένας πολίτης. Δεν μπορεί αυτεπαγγελτα να παίρνει το νόμο στα χέρια του! Υπάρχουν υπηρεσίες που ευθύνονται! Λογοδοσία και τιμωρία επιτέλους σε τούτο το ροτσο… 14 χρόνια… 14Χ360 χωρίς να κάνει κάποιος σωστά τη δουλειά του… Και φταίμε όλοι;;; Τότε ας μαζευτούμε όλοι να σώσουμε κάθε παιδί σε κάθε χωριό σε κάθε σχολείο σε κάθε κοινότητα που υποφέρει…»
«Χρόνια τώρα λέμε να κάνουμε ένα ριγιούνιον οι δάσκαλοι… Και να που βρεθήκαμε στην πιο απαισια μέρα.. την χειρότερη… Με θυμό.. με θυμό… Νομίζω πως δεν αγαπήσαμε ποτέ άλλο παιδί χωρίς να του κάνουμε μάθημα.. ποτέ τόσο… Θέλω να πω τις ιστοριες σου.. θέλω να μιλήσω για το τι σπουδαίο παιδί ήσουν.. καθένας είχε μια σπουδαία ιστορία σου να μοιραστεί.. Κάποια στιγμή ίσως το κάνω.. γιατί δεν μιλούσες δυνατά όπως άλλοι και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς δυνατά για σένα.. φαίνεται πως πρέπει να μιλάς διαφορετικά για να συγκινείται ένας υπουργός και να σπεύδει να ποζάρει σε φωτογραφίες.. τώρα θυμός… Πολύς… πολύς όμως…»
«Για σενα συνάδελφε..
Γίνε η αγκαλιά και το αποκουμπι κάθε παιδιού που σε έχει ανάγκη.
Ενόχλησε κάθε υπηρεσία ξανά και ξανά.
Σμίλεψε ψυχές με αξίες υψηλές και πανανθρώπινες.
Μην αφήσεις κανένα να σου πει πως απέτυχες μέσα από δείκτες και βαθμολογίες.
Μην μετρήσεις ποτέ το έργο σου με στείρα αποστήθιση, έρευνες και μελέτες όσο κι αν όλοι σε πυροβολούν.
Έχουμε πτωχεύσει σε ήθος, είναι δουλειά μας να χτίσουμε ξανά..
Γίνε η σωτηρία κάθε παιδιού που θα έδινε και τη ζωή του για να είναι κοντά σου!
Στυλιανέ μου, θα είσαι για πάντα ο φάρος μου…»
