«H αυγή μιας νέας χρονιάς είναι πάντα μια ευκαιρία, ένα παράθυρο προσωπικού αναστοχασμού, αναζήτησης αναφοράς σε αξίες και σε πρόσωπα που θερμαίνουν την ψυχή του καθενός μας, κάνοντας ψηλαφητή την αίσθηση της αγάπης είτε αυτή πηγάζει από μέσα μας είτε αναφέρεται σε μας», τονίζει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορίο Ειδήσεων ο Χρήστος Αραμπατζής, καθηγητής Χριστιανικής Γραμματείας στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Εν συνεχεία, επ’ αυτού καταθέτει τις σκέψεις του και αναφέρει:

«Στην ιστορική του πορεία ο άνθρωπος απαιτεί την ευτυχία και το ‘’ευ ζην’’, ως κάτι εγγεγραμμένο βαθιά μέσα του, ως αποκλειστικό σκοπό της ύπαρξής του και αυτό με τη σειρά του αποτυπώνεται στη ζωή του και στον πολιτισμό του.

Πλείστες φορές αδημονούμε να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας σε ελπίδες και προσδοκίες που κατασκευάζονται με ευχολόγια αυτοθαυμασμού και αυτοδικαίωσης, για να εφησυχάσει η συνείδησή μας, να μετριαστεί η δίψα μας για το απόλυτο και την πληρότητα που προσφέρει αυτό για το οποίο υπάρχουμε, την αγάπη.

Έτσι η αρχή κάθε χρόνου αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία στην προσωπική ζωή του καθενός και της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Οι ψυχές μας, φτωχές από αγάπη και πλούσιες στη μικρότητα, μένουν συχνά παγιδευμένες στη φιλαυτία μας και στην πρόσκαιρη απόλαυση. Η αυτοαναφορικότητα γίνεται η σιδεριά που μας φυλακίζει και απομυζά κάθε ίχνος χαράς».

Ακολούθως επισημαίνει: «Η Πρωτοχρονιά είναι ίσως η ευκαιρία να γίνει το γλυκοχάραμα του νέου χρόνου σημείο εκκίνησης μιας καινούργιας προσπάθειας στην άσκηση της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας, της μακροθυμίας προς τον κάθε άλλο, της υπομονής και της αγωνιστικότητας να διορθώσουμε όλα όσα διαπιστώνουμε διαχρονικά ως συνεχείς αποτυχίες και λάθη στην έκφραση της αγάπης.

Ο συνάνθρωπος μας είναι η μοναδική ευκαιρία να ψηλαφήσουμε την ευτυχία».