Δεν ξέρω για εσάς, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι τα Σαββατοκύριακα που είμαι σπίτι περνάω τα μεσημέρια μαζί με τον Ρος και την αιώνια καψούρα του για τη Ρέιτσελ, τα αστεία του Τσάντλερ και τις υστερίες της Μόνικα. Διαβάζοντας ένα άρθρο των New York Times για το «Τέλος του τέλους» (The end of endings), αναρωτήθηκα αν ποτέ «τελείωσαν» τα «Φιλαράκια». Τυπικά ναι, η σειρά ολοκληρώθηκε το 2004, αλλά στην ελληνική τηλεόραση δεν τελείωσαν ποτέ. Κάθε τόσο η Φοίβη θα εμφανιστεί με βάτες και το παλιό κίτρινο ταξί, θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και το Χάνουκα με τον Ρος ντυμένο αρμαντίλο και σίγουρα –σίγουρα;– ο μικρός Μπεν θα έχει μεγαλώσει.

Τα «Φιλαράκια» στο φαντασιακό του σαλονιού μας δεν τελειώνουν ποτέ. Μια ζωή με πλάκες, διαζύγια και εγκυμοσύνες, φιλίες, δουλειές στου Ραλφ Λόρεν, σπάσιμο στον Γκάνθερ, μια περίοδος ανεμελιάς. Ειδικά στην εποχή μας, ποιος δεν θα ήθελε να γυρίσει στο 2004 και πιο πίσω ακόμα; Η κρίση ήταν άγνωστη λέξη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μπροστά μας, τα λεωφορεία έφταναν στην ώρα τους και εγώ σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη.

Γενικότερα, τίποτα δεν τελειώνει στη μικρή και μεγάλη οθόνη, κανένας ήρωας δεν πεθαίνει. Σίκουελ, πρίκουελ, σπιν οφ, σειρές που ξεχειλώνουν στο Netflix για να χωρέσουν κι άλλα επεισόδια, σεζόν που φτάνουν στο διηνεκές. Οι κακοί ξαναζούν, οι καλοί ανασταίνονται ή τουλάχιστον βρίσκονται στο «bardo», όπως μας δίδαξε πρώτο το «Star Wars» με τον φωσφοριζέ Γιόντα.

Το «τέλος» όμως είχε πάντα ένα νόημα. Μόνο όταν κάτι τελειώνει μπορεί κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, να ξεκινήσει. Σε ένα άλλο επίπεδο και σε ένα απλουστευμένο σχήμα, εάν μια κοινωνία ψάχνει πάντα για τον Σούπερμαν των παιδικών της χρόνων, θα χάσει τη Λόις Λέιν του σήμερα. Αντίο, Ρος.

ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ