Ο Κολομβιανός εικαστικός, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών

Ο Κολομβιανός ζωγράφος και γλύπτης Φερνάντο Μποτέρο, ο διασημότερος σύγχρονος ζωγράφος της Λατινικής Αμερικής και ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών.

«Πέθανε ο Φερνάντο Μποτέρο, ο ζωγράφος των παραδόσεων και των ατελειών μας, ο ζωγράφος των αρετών μας. Ο ζωγράφος της βίας μας και την ειρήνης μας», έγραψε ο πρόεδρος της Κολομβίας Γουστάβο Πέτρο σε ανάρτησή του στο Χ.

Όπως δήλωσε η κόρη του, Λίνα Μποτέρο, στον κολομβιανό ραδιοφωνικό σταθμό Caracol, ο πατέρας της πέθανε στο Μονακό το πρωί της Παρασκευής 15 Σεπτεμβρίου από επιπλοκές πνευμονίας.

Ο Μποτέρο γεννήθηκε στις 19 Απριλίου 1932 στο Μεντεγίν. Στην ηλικία των δώδεκα ετών ένας θείος του -ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν ήταν δύο ετών- τον έστειλε σε μια σχολή ταυρομαχίας. Ο μικρός Φερνάντο δεν έδειξε ενδιαφέρον και την εγκατέλειψε σύντομα, όμως ήταν ένας κόσμος που αποτυπώθηκε αργότερα στους πίνακές του.

Στα 14 του αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στην τέχνη. Η μητέρα του στήριξε την απόφαση, αλλά του είπε ότι θα έπρεπε να πληρώσει για τις σπουδές του.

Ως έφηβος συμμετείχε σε μια ομαδική έκθεση στη Μπογκοτά, όπου και αργότερα, το 1951, έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση. Τον επόμενο χρόνο, πήγε στη Μαδρίτη για σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο. Αργότερα, στη Φλωρεντία, διδάχθηκε την τεχνική του fresco στην Academia San Marcos.

Από την Ευρώπη, ταξίδεψε στο Μεξικό για να μελετήσει το έργο του Ντιέγκο Ριβέρα και του Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο.

Την εποχή των περιηγήσεων του παντρεύτηκε την Γκλόρια Ζέα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Φερνάντο, τη Λίνα και τον Χουάν Κάρλος. Επιστρέφοντας στη Μπογκοτά το 1958, διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Τεχνών του Εθνικού Πανεπιστημίου. Αργότερα πήρε διαζύγιο και το 1960 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη.

Ήταν εκείνη τη δεκαετία που άρχισε να πειραματίζεται με το ύφος που έμελλε να γίνει «σήμα κατατεθέν» του και οι πρωτότυπες δημιουργίες του τράβηξαν την προσοχή της κριτικής.

Ο Μποτέρο ξαναπαντρεύτηκε το 1964 με την Σεσίλια Ζαμπράνο και το 1970 απέκτησαν έναν γιο, τον Πέδρο, ο οποίος σκοτώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα σε τροχαίο στην Ισπανία. Ο καλλιτέχνης χώρισε και από τη δεύτερη σύζυγο του. Αποτύπωσε τον πόνο για τον θάνατο του γιου του στον πίνακα «Pedrito». Δώρισε 16 έργα στο Μουσείο Antioquía του Μεντεγίν στη μνήμη του παιδιού και το μουσείο έδωσε σε μία από τις αίθουσες του το όνομα «Pedrito Botero».

Τη δεκαετία του 1970, άφησε τη ζωγραφική και άρχισε να πειραματίζεται με γλυπτά από μπρούτζο, μάρμαρο και χυτοσίδηρο, που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Το 1978 επέστρεψε στη ζωγραφική και μέχρι το τέλος της ζωής του συνέχισε να περνάει από τη ζωγραφική στη γλυπτική.

Ο σπουδαίος εικαστικός αφομοίωσε λαϊκά στοιχεία από την πατρίδα του, ενώ το έργο του μαρτυρεί και την επίδραση μεγάλων καλλιτεχνών της ευρωπαϊκής τέχνης από τον Τζόττο, τον Πιέρο ντελα Φραντσέσκα, τον Βελάσκεθ ως τον Πικάσσο κ.ά.

Το 2006, οι πληθωρικές, χαρούμενες φιγούρες του Μποτέρο πλημμύρισαν την Εθνική Πινακοθήκη όπου παρουσιάστηκε έκθεση με περισσότερα από 170 έργα του από όλες τις περιόδους του, ανάμεσά τους και τους πίνακες με θέμα τα βασανιστήρια των Ιρακινών αιχμαλώτων στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ.

«Η επιτυχία του ήταν πραγματικά τεράστια», έγραφε ο γιος του, Χουάν Κάρλος, στη βιογραφία του πατέρα του που κυκλοφόρησε το 2010. «Ο Φερνάντο Μποτέρο έχει δημιουργήσει ένα μοναδικό στυλ, που είναι πρωτότυπο και άμεσα αναγνωρίσιμο».

Ο Φερνάντο Μποτέρο ήταν παντρεμένος με τη γλύπτρια Σοφία Βάρη, η οποία έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάιο, σε ηλικία 83 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.