Πώς γίνεται κανείς φιλάνθρωπος; Πώς αποφασίζει να απλώσει το χέρι του για να βοηθήσει κάποιον; Γεννιέται με ένα γονίδιο ή αποκτά την πολύτιμη ενσυναίσθηση σταδιακά, μαθαίνοντας καθώς μεγαλώνει να νιώθει τον πόνο αυτού που υποφέρει;

Πώς γίνεται κανείς φιλάνθρωπος; Πώς αποφασίζει να απλώσει το χέρι του για να βοηθήσει κάποιον; Γεννιέται με ένα γονίδιο ή αποκτά την πολύτιμη ενσυναίσθηση σταδιακά, μαθαίνοντας καθώς μεγαλώνει να νιώθει τον πόνο αυτού που υποφέρει; Το ερώτημα έχει απασχολήσει πολλές ειδικότητες, από νευροβιολόγους μέχρι ψυχολόγους και κοινωνιολόγους.

Σε μια παλαιότερη έρευνα που είχε κάνει το Πανεπιστήμιο της Αριζόνας, μια καθηγήτρια Ψυχολογίας διαχώριζε με σαφήνεια την ενσυναίσθηση από τη συμπόνια, αναφέροντας ότι στην πρώτη περίπτωση το άτομο νιώθει σχεδόν το ίδιο συναίσθημα με αυτόν που πονάει, ενώ στη δεύτερη λυπάται αλλά δεν εμπλέκεται συναισθηματικά, δεν τον νιώθει.

Κάθε φορά που συμβαίνει μια μεγάλη τραγωδία, πόσο μάλλον αυτή της Τουρκίας στη γειτονιά μας, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να ενθαρρύνει κανείς τα παιδιά προς μια κοινωνική συμπεριφορά προσφοράς. Να τα κάνει να αναπτύξουν την ανάγκη για καλοσύνη και για ουσιαστικό, έμπρακτο ενδιαφέρον για τον άλλον, καθώς μεγαλώνουν. Πώς μπορεί να τους μιλήσει για τον πόνο, να τους εξηγήσει τι μπορεί να αισθάνεται κάποιος που μέσα σε δυο λεπτά έχασε την οικογένειά του ή το σπίτι του. Πώς μπορεί να τους μιλήσει για τη συντριβή και την απώλεια. Και πώς να τους περιγράψει τι σημαίνει προσφορά.

Πριν από λίγες μέρες ο «Άλλος άνθρωπος», η δραστήρια ομάδα κοινωνικής κουζίνας, ανακοίνωσε ότι ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Τουρκία και τη Συρία. Θα φορτώσει μαρμίτες και σύνεργα μαγειρικής, τρόφιμα, κουβέρτες, σκηνές, βρεφικά είδη και ζεστά ρούχα, όσο περισσότερα πράγματα μπορεί και θα ξεκινήσει με το πλοίο για Κω κι από κει για τις περιοχές που επλήγησαν από τον σεισμό. Για όσες μέρες αντέξει θα δώσει ένα χέρι βοηθείας. Λίγα τρόφιμα, λίγα ρούχα, τα πολύ βασικά σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορέσει· ένα ζεστό πιάτο φαΐ, σαν αγκαλιά. Σταγόνα στον ωκεανό της καταστροφής; Μπορεί. Ομως αυτό σημαίνει αλληλεγγύη, προσφορά, ενσυναίσθηση. Να κάτι για το οποίο αξίζει να μιλήσει κανείς στα παιδιά.

Γιούλη Επτακοίλη-kathimerini.gr