Σοφία Χρήστου – in.gr

Κάνουμε κλικ στα έργα τέχνης που βλέπουμε και προχωράμε. Μήπως αξίζει τον κόπο να σταθούμε για λίγο και να βάλουμε τη φαντασία μας να δουλέψει, μακριά από τα ποστ και τα στόρι;

Την Τρίτη 1 Οκτωβρίου είχε εγκαίνια το νέο μουσείο του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.

Το κομψό νεοκλασικό του περασμένου αιώνα όπου στεγάζεται η ιδιωτική συλλογή μοντέρνας τέχνης ήταν έτοιμο να υποδεχτεί όσους διψούσαν για τέχνη.

Οι πίνακες ελαφρώς φωτισμένοι, τοποθετημένοι σε έναν κομψό -αλλά απλό χώρο- «περίμεναν» ανυπόμονα τους πρώτους θεατές.

Τους έβλεπες: «Διψούσαν» για προσοχή. Το ήθελαν. Το άξιζαν!

Δεν γνώριζαν, όμως, πως αυτό που θα ακολουθούσε ήταν μία… προσχεδιασμένη φωτογράφηση.

Ουρές μπροστά από την «Νεκρή φύση με καφετιέρα» του Βαν Γκονγκ. Ολοι… με το κινητό ανά χείρας.

Ένα κλικ και περνάμε στο επόμενο.

Ένα κλικ είναι αρκετό άλλωστε.

Εχει αποθηκευτεί το έργο στην σκληρή μνήμη του κινητού.

Πλέον, είναι μέρος της ζωής μας.

Πλέον, μπορούμε να το θαυμάσουμε όποτε θέλουμε, να το δείξουμε σε άλλους, να το κάνουμε στόρι, να το βάλουμε στον «τοίχο» μας για να κοσμήσει με την σειρά του το δικό μας προφίλ.

Και εγώ και πολλοί άλλοι και φωτογραφίες βγάλαμε, και post κάναμε. Και με τα likes χαρήκαμε.

Ποιος άλλωστε αρνείται την αποδοχή;

Δεν είναι κακό. Είναι must!

Με τη φαντασία, όμως, τι γίνεται;

Μιλώ γι’  αυτή την εσωτερική διαδικασία κατά την οποία μέσα στους αστραπιαίους ρυθμούς της καθημερινότητας σου επιβάλλει να πατήσεις φρένο, να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να «ταξιδέψεις», να συζητήσεις.

Μιλώ για την ικανότητα να παρατηρείς και να ερμηνεύεις διαφορετικά κάτι που χρήζει της προσοχής σου. Πόσο μάλλον αν πρόκειται για μοναδικά έργα τέχνης που προκαλούν συγκίνηση, θαυμασμό, αλλά και την αίσθηση της μικρότητας μπροστά στο μεγαλείο.

Μιλώ για την ικανότητα να σκέφτεσαι κάτι που κανένα Instagram και Facebook δεν μπορεί να σου δείξει.

Μιλώ γι’ αυτό που σκέφτεσαι μόνον εσύ. Το πλάθεις, το χτίζεις, το γκρεμίζεις και το ξαναχτίζεις όποτε θέλεις.

Σαφώς και το θέμα δεν είναι πως δεν έχουμε φαντασία.

Το θέμα είναι πως δεν θέλουμε να μπούμε στην φαντασιακή διαδικασία.

Οδηγούμαστε (;) Προτιμάμε (;)  ή Επιλέγουμε (;) να μένουμε στο «κλικ».

Προτιμάμε να βάζουμε το κινητό στην τσέπη και να προχωράμε.

Προτιμάμε να διαβεβαιώνουμε τον εαυτό μας πως «Ναι το φωτογραφίσαμε κι αυτό. Ναι μπορούμε να πάμε στο επόμενο».

Μήπως όμως τελικά στην ζωή εκτός από το να προχωράμε, πρέπει και να σταματάμε λίγο;

Να κοντοστεκόμαστε για μερικά λεπτά;

Να κοιτάζουμε ξανά και ξανά και όχι … μέσα από την φωτογραφική κάμερα;

Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως πέρα από το να αποθηκεύσεις την στιγμή, υπάρχει και το εξασκείς περισσότερο την φαντασία;

Γιατί αν το κάνουμε, δεν μπορεί… θα καταλάβουμε.

Τι; Πώς η φαντασία δεν αποθηκεύεται με τίποτα και πουθενά.