Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη-naftemporiki.gr

«Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές μας αναπηρίες, το μεγαλείο της δουλειάς μας θα ριζώσει μόνο αν αναλάβουμε μια δέσμευση διττή, που δύσκολα τηρείται: την άρνηση του ψεύδους για ό,τι γνωρίζουμε και την αντίσταση στην καταπίεση». (Απόσπασμα από την ομιλία του συγγραφέα του «Ξένου» στις 10 Δεκεμβρίου 1957 στην απονομή του Νόμπελ).

Πόσοι είναι τόσο ωραίοι (στην ώρα τους και όχι μετά κακόν προφήτες), τόσο σπουδαίοι ή αρκετά γενναίοι για μια παρόμοια αποστολή, κύριε Καμύ; Σε όλους τους χώρους, σε όλα τα κοινωνικά πεδία.

Άνθρωποι μικροί, γήινοι, φθαρτοί, που δεν αναπαύονται στα βιβλία. Όπως ο Κινέζος γιατρός, που προσπάθησε, μα τον κατάπιε το καθεστώς και ο ιός. Προειδοποίησε για τον κίνδυνο από τις πρώτες κιόλας μέρες εμφάνισης της μυστηριώδους ασθένειας στην Ουχάν, αλλά οι αρχές τον τιμώρησαν για «διασπορά ψευδών ειδήσεων». Ο 34χρονος οφθαλμίατρος προέβλεψε τον κοροναϊό, τον κυνηγούσαν ως ταραχοποιό.

Με την είδηση του θανάτου του, που κι αυτός σκεπάστηκε από ένα πέπλο σύγχυσης, ένα κύμα οργής και πένθους πλημμύρισε το Weibo. Οι Κινέζοι βρήκαν τον ήρωά τους. Ένας ήρωας με ποδιά και μάσκα. Ένας άνθρωπος που είχε καθήκον, όταν η νομενκλατούρα είχε έγνοια για την προπαγάνδα και το σιωπητήριο. Πολιτική γραμμή την πιο δύσκολη στιγμή, για να μη διαταραχθούν οι φιέστες για το Νέο Έτος. Ο κόσμος σχημάτισε την εντύπωση ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο. Δεν ήταν.

Ο Λι Ουενλιάνγκ υπέκυψε. Στην εξουσία και τον ιό. «Είναι ένας ήρωας που σήμανε συναγερμό, με τίμημα την ίδια του τη ζωή», έγραψε ένας συνάδελφός του στο Weibo.

Είναι ένας άνθρωπος της ευθύνης, του άλατος που σφίγγει τους αρμούς της ζωής. Ένας άνθρωπος του καθήκοντος ή καλύτερα ένας άνθρωπος της επιθυμίας.

Κανείς δεν δεσμεύεται από το καθήκον, παρά μόνο αν το επιθυμεί. Ο Λι Ουενλιάνγκ το επιθυμούσε. Τη ζωή και την επιστήμη τιμούσε.