Όμορφες (επιτέλους) κινηματογραφικές εικόνες, μάσκες και… κατσίκες. Κάπως έτσι μπορεί να συνοψίσει κάποιος σε μία γραμμή τις εντυπώσεις του φετινού 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.

Προηγήθηκε μία εβδομάδα κινηματογραφικού οίστρου, μέσα και έξω από τις αίθουσες, στην πόλη της Μακεδονίας, η οποία και φέτος φιλοξένησε (με τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας) τη γιορτή των μικρομηκάδων.

Τι άλλαξε σε σχέση με άλλες χρονιές: αρχικά, βλέπουμε σινεμά έξω στη φύση, αλλά και στις μικρές οθόνες. Προσαρμοσμένο στις ανάγκες των καιρών, το φεστιβάλ κάνει παράλληλες προβολές τόσο στο «παραδοσιακό» Ολύμπιον όσο και στο θερινό «Αλέξανδρος», για όσους προτιμούν τους ανοικτούς χώρους – ευτυχώς ο καιρός βοήθησε και η ελαφριά νυχτερινή ψύχρα ήταν το μόνο που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν οι σινεφίλ. Επιπλέον, στην online πλατφόρμα της διοργάνωσης, το κοινό μπορούσε να δει όλες τις ταινίες δωρεάν. Επειδή, βεβαίως, φεστιβάλ σημαίνει και επικοινωνία, συζήτηση, ζύμωση στους κινηματογραφικούς κύκλους, και αυτά φέτος δεν λείπουν. Απλώς, εν αντιθέσει με άλλες χρονιές έχουν μεταφερθεί από τα γνωστά μπαρ και… καταγώγια της πόλης στο ανοιχτό υδάτινο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας.

Η πιο σημαντική αλλαγή που παρατηρούμε, ωστόσο, φέτος δεν έχει να κάνει με την COVID-19, αλλά με το ίδιο το σινεμά και είναι σαφώς ευχάριστη. Σχεδόν όλες οι ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού προγράμματος –για να μείνουμε εκεί– είναι αν μη τι άλλο άρτιες οπτικά· καλογυρισμένες με σωστή χρήση κάμερας, επαγγελματική δουλειά στη φωτογραφία κ.ο.κ., με αποτέλεσμα να μην «πονάνε» τα μάτια μας όπως σε άλλες περιπτώσεις. Θεματικά, αυτή τη χρονιά οι μικρομηκάδες μάλλον δείχνουν μια τάση φυγής προς την επαρχία. Βουνά, κάμποι, δάση και (λιγότερο) θάλασσες έχουν την τιμητική τους, όπως και η κατσίκα της εισαγωγής. Σε τουλάχιστον τρεις ταινίες («Goads», «Ισκιωμα», «Στα βήματά της») εμφανίζεται το συμπαθές τετράποδο, με τις δύο τελευταίες να έχουν αποσπάσει και αρκετά θετικά σχόλια.

Στο «Ίσκιωμα» του Κώστα Γεραμπίνη, που θα μπορούσε να αποτελεί και το τρέιλερ ενός πραγματικά συναρπαστικού θρίλερ, ένας κτηνίατρος φτάνει σε κάποιο ορεινό χωριό για να διαπιστώσει πως το κοπάδι του κτηνοτρόφου που τον κάλεσε πρέπει να θανατωθεί. Μια καταιγίδα, όμως, τον κάνει να αποκλειστεί εκεί. Από την άλλη, το «Στα βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία πιάνει δουλειά στις αγροτικές φυλακές. Εκεί θα συναντήσει έναν κρατούμενο που σχετίζεται με το παρελθόν της. Σε εμάς, πάντως, περισσότερη εντύπωση έκαναν δύο άλλα φιλμ, επίσης από γυναίκες σκηνοθέτιδες, οι οποίες φέτος έχουν αρκετά καλή εκπροσώπηση στο φεστιβάλ. Το πρώτο είναι το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Bella» της Θέλγιας Πετράκη, η οποία μας ταξιδεύει στο 1986-87, με τα μάτια της Ανθής, μιας νοικοκυράς από αριστερή οικογένεια, της οποίας ο σύζυγος βρίσκεται στη σοβιετική Ρωσία την ώρα που η τελευταία πνέει τα λοίσθια. Οι σκέψεις της αλλά και οι εικόνες της εποχής –πραγματικές και δημιουργημένες– που περνούν μπροστά από τον φακό αποτελούν εύστοχα και ανοιχτά σε πολλαπλές ερμηνείες σχόλια. Αξίσου αξιόλογη είναι και η «Αγρια Δύση» της Δέσποινας Κούρτη, η οποία ασχολείται με το θέμα των γηρατειών. Ο Γιώργος Κέντρος είναι άψογος, στον ρόλο ενός ηλικιωμένου στα πρώτα στάδια της άνοιας, ο οποίος έχει συμφωνήσει με την αγαπημένη κόρη του (Γιούλα Μπούνταλη) να εισαχθεί σε γηροκομείο. Εκείνος, ωστόσο, έχει ένα κρυφό σχέδιο για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Η Κούρτη, μαζί με τον σεναριογράφο της ταινίας, Βαγγέλη Σέρφα, αντιμετωπίζουν το θέμα με ευαισθησία και ρεαλισμό που ξεχωρίζει.

Αιμίλιος Χαρμπής – kathimerini.gr