Ο φετινός αγωνιστικός βίος του Άρη δεν θα διαμορφωθεί από ένα αποτέλεσμα. Είτε πρόκειται για πατατράκ τύπου Αγρινίου είτε για νίκες που δείχνουν χαρακτήρα ομάδας σαν αυτή (10/11) απέναντι στον Ηρακλή.

Όπως συμβαίνει στα τελευταία χρόνια, θα υποβάλλει και φέτος τον εαυτό του σ’ έναν σκληρό στίβο μάχης έτσι θα εκρήγνυνται και τα (κάθε λογής) συναισθήματα. Αυτή η διαδικασία είναι αναπόφευκτη, προϊόν της εξαιρετικά κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η εταιρία αλλά και των επιλογών που έγιναν πριν από 2-3 μήνες. Ωστόσο, διοίκηση και τεχνική ηγεσία είναι υποχρεωμένοι να τις στηρίξουν διότι στερούνται άλλων και ήδη (οικονομικά) το πάπλωμα δεν καλύπτει τα άκρα. Ένα μέρος αυτών είναι γυμνά.

Το χαμηλό επίπεδο ορθότητας αυτών των επιλογών αναδείχθηκε στη διάρκεια του αγώνα. Ο Βλάντιμιρ Ντραγκίτσεβιτς αποχώρησε από το παρκέ στο 24:47 και δεν το ξαναείδε. Με καθυστέρηση τριάντα δευτερολέπτων έπραξε το ίδιο και ο Τζαμάλ Σούλερ, δύο λεπτά αργότερα ήρθε η σειρά του Μίλαν Μιλόσεβιτς ενώ ο Μάριο Τσάλμερς το έκανε στο 28:39 και απλά χρησιμοποιήθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα όταν το ζητούμενο ήταν οι δύο εύστοχες βολές, αλλά κι εκεί η μπάλα δεν πήγε στα χέρια του Αμερικανού αλλά του Δημήτρη Φλιώνη. Στο διάστημα της απουσίας των τεσσάρων, το επιμέρους σκορ του Άρη ήταν 26-9!

Τα βαριά χαρτιά του Άρη αποδείχθηκαν ελλιποβαρή κι όταν αυτή η αίσθηση απέκτησε τη μορφή βεβαιότητας στο μυαλό του Σάββα Καμπερίδη, τότε επιστράτευσε παιδιά που το λέει η καρδούλα τους και ανταποκρίνονται στους στοιχειώδεις κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ. Κουζέλογλου και Σλαφτσάκης δεν ξεχειλίζουν από ποιότητα αλλά ξέρεις ότι δεν θα αφήσουν φάση δίχως μάχη. Με τα καλά και τα στραβά τους, θα δώσουν την αποτελεσματική παγίδα στον ψηλό (σ. σ. Καββαδά), θα χρησιμοποιήσουν τον τσαμπουκά και την αθλητικότητά τους κι εν τέλει θα κάνουν τίμια τη δουλειά τους. Με εξαίρεση την πρεμιέρα του Πρωταθλήματος με το Μεσολόγγι, ο Δημήτρης Φλιώνης δεν έχει παρουσιάσει δείγματα killer. Μπορεί να μην τα έχει σίγουρα τα 1-2 σουτ (τα έβαλε βέβαια στο Αγρίνιο) που θα «ξεμπλοκάρουν» την ομάδα, αλλά θα είναι εκεί για την πίεση στον αντίπαλο πλέι μέικερ και η δική του κίνηση στην άμυνα, είναι οδηγός και για τους συμπαίκτες του. Ο Κουίντον Ντεκόζι έγινε μάρτυρας έντονης αμφισβήτησης από τον ίδιο τον προπονητή του και κατάλαβε ότι τόσο καιρό δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το αδικεί τον εαυτό του. Αν θέλει να προοδεύσει, θα πρέπει να τον ακούσει.

Με κριτήριο τους χρόνους συμμετοχής, ο Σάββας Καμπερίδης αποφάσισε να αλλάξει ρότα και σε καμία περίπτωση δεν θυσίασε την πεντάδα που του έδωσε (πρωτίστως) αμυντικό ρυθμό, αν και στο πρώτο ημίχρονο αδίκησε τόσο τον Ντεκόζι όσο και τον Σλαφτσάκη. Ο πρώτος έπαιξε επτά λεπτά στο εμφατικό ξεκίνημα και ο δεύτερος δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου.

Στο κρίσιμο σημείο, εκεί δηλαδή που το έδαφος άρχισε να απομακρύνεται επικινδύνως από τα πόδια του, είδε τους πιο έτοιμους και όχι αυτούς με τα πιο ισχυρά βιογραφικά. Δεν είχε πράξει το ίδιο απέναντι στο Μεσολόγγι κι αυτό δεν είναι κατακριτέο γιατί οι περισσότεροι προπονητές επιλέγουν τους πρωτοκλασάτους όταν η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά.

Τότε, Ντραγκίτσεβιτς και Σούλερ έμειναν περίπου δέκα περισσότερα λεπτά στο παρκέ, ο Μιλόσεβιτς ήταν έξι παραπάνω ενώ η χρονική απόκλιση στην περίπτωση του Τσάλμερς δεν υπερβαίνει τα τέσσερα λεπτά.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, επαναλαμβάνω ότι, οι προπονητές επιλέγουν να στηριχθούν στις προσωπικότητες και στα βαριά χαρτιά στα (κρίσιμα) τελειώματα ενός αγώνα, απαιτείται όμως να έχουν στα χέρια τους και τον λόγο. Μέχρι στιγμής, πλην του Μιλόσεβιτς, κανείς από τους τρεις άλλους δεν τον έχει δώσει. Και το πρόβλημα θα πρέπει να το λύσουν οι ίδιοι γιατί (υπό το καθεστώς απαγόρευσης μεταγραφών) η ομάδα θα τους στηρίξει.

ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥΣ

Στην πραγματικότητα το οφείλουν στους εαυτούς τους γιατί πρόκειται για παίκτες με τεράστια καριέρα. Δεν υπάρχει παίκτης στην Basketleague του οποίου το βιογραφικό μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό του Τσάλμερς. Δε νομίζω επίσης να υπάρχει άλλος ψηλός με τις κινήσεις πίβοτ του Ντραγκίτσεβιτς. Πλέον όμως δεν μπορεί να τις εφαρμόσει γιατί του το απαγορεύει το κορμί του. Και η καθυστερημένη ενσωμάτωση δεν στοιχειοθετεί δικαιολογία. Η ευθύνη ανήκει στον ίδιο γιατί γνώριζε τις συνθήκες στην ομάδα όταν αποφάσισε να πατήσει πάνω στο συμβόλαιό του τον περασμένο Ιούλη – κυρίως όμως – και πέρυσι ήρθε στη Θεσσαλονίκη 3-4 ημέρες πριν την πρεμιέρα με τον ΠΑΟΚ αλλά ήταν το σημείο αναφοράς στη νίκη της ομάδας του. Το ουσιαστικό είναι ότι άλλος παίκτης ήρθε πέρυσι και άλλος φέτος.

Καταλήγοντας στα του Άρη, συνεχίζω να πιστεύω ότι ανεξαρτήτως μιας πορείας σε λιμνάζοντα νερά, θα πρέπει η ομάδα να βγάλει κέρδος. Αυτό είναι η ανάδειξη παικτών οι οποίοι θα μπορούν στα επόμενα 2-3 χρόνια να αποτελέσουν τον βασικό κορμό της. Ο Άρης απέδειξε στο παρελθόν ότι έχει τον τρόπο, το ίδιο οφείλει να κάνει και τώρα.

ΟΙ 3/23 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ!

Η αγωνιστική συμπεριφορά του Ηρακλή στα τελευταία 12 αγωνιστικά λεπτά χρίζει διερεύνησης καθώς με την ψυχρή γλώσσα των αριθμών, αξιοποίησε μόλις τις τρεις από τις 23 κατοχές του. Αυτές μοιράστηκαν ως εξής. Τέσσερα λάθη, 3/13 σουτ εντός παιδιάς και 0/6 τρίποντα. Οι «κυανόλευκοι» μάλλον «καλαρέστηκαν» από τα 5/8 τρίποντα που είχαν απέναντι στην άμυνα ζώνης του Άρη, προφανώς πίστεψαν ότι το παιχνίδι θα τελειώσει μέσα από την ευστοχία τους στο μακρινό σουτ, στην πραγματικότητα όμως εκεί έχασαν τον προσανατολισμό τους και τις δομές τους. Γιατί η δημιουργία εξαφανίστηκε και ο Καββαδάς (αν και κορυφαίος στο προηγούμενο διάστημα) μετατράπηκε σε λεία των «αρπαχτικών» του Άρη. Αντί οι επιθέσεις να καταλήγουν σ’ αυτόν, ξεκινούσαν από αυτόν. Εκεί οι «κίτρινοι» επένδυσαν στην αδυναμία του διεθνούς σέντερ στην αποδέσμευση μπάλας.

Μάλλον κόστισε (σε δημιουργία) το δεκάλεπτο της απουσίας του Μπόουλιν από το παρκέ καθώς μετά από ένα σημείο ο Τσίλντρες προσπάθησε να δημιουργήσει περισσότερο για τον εαυτό του. Σίγουρα είχε βαρύ τίμημα αυτή του Σταύρου Σχίζα καθώς το παιχνίδι ίσως να ήταν από τα καλύτερά του στην τελευταία διετία. Βέβαια, το βασικό στοιχείο που δεν είχε ο Ηρακλής, τουλάχιστον στην τελευταία περίοδο, είναι αυτό που κρίνει τα ντέρμπι. Δεν είχε απάντηση στη δύναμη που του έβαλε ο Άρης με συνέπεια να βγει χαμένος στις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες και στο τέλος, να χάσει και το μυαλό του.

Βασίλης Βλαχόπουλος – gazzetta.gr